Okiem Samozwańczego Autorytetu: Trudna miłość do skoków

Jak śpiewają Happysad - "Miłość to nie pluszowy miś ani kwiaty. To też nie diabeł rogaty. Ani miłość kiedy jedno płacze. A drugie po nim skacze". A w ten weekend oni skakali a myśmy płakali. Tak, miłość do skoków narciarskich bywa trudna. Na pocieszenie powiem Wam tyle - przypomnijcie sobie sezon 2015/2016. Albo lata '90, jak ktoś jest w stanie. Teraz to my i tak jesteśmy jak rozpieszczone bachory, które akurat w ten weekend przeżywają traumę, bo ulubiona zabawka się na chwilkę się zepsuła.

 

W skokach jak w miłości - są chwile euforii, gdy cały swiat chcesz przytulić

Trzeba było barierki odmalować, przegniłe deski wymienić, igelit odkurzyć i by wystarczyło. Ale nie, uparli się na przebudowę na całego. No i zepsuli Wielką Krokiew.

Od czasu ostatniej przebudowy ta skocznia i jakaś taka bardziej wrażliwa na wiatr i mniej szczęśliwa dla Polaków. No, dobra, pamiętam, że w 2018 Polska wygrała tu konkurs drużynowy a zaledwie rok temu na podium stanęli Kamil z Dawidem. Ale jakoś i tak mam wrażenie, że od 2017 roku na Wielkiej Krokwi doznajemy więcej rozczarowań, niż chwil radości. Czy to tylko wrażenie? Czy ktoś ma podobnie?

...są ciche dni, gdy lepiej nie podchodzić...

Sobota jeszcze nie była taka zła. Co prawda po niemal każdym skoku Polaka miny na się wydłużały, bo 4 z 11 w drugiej serii to naprawdę słaby wynik, ale chociaż Andrzej Stękała stanął sobie na podium. I to jak! 0,3 pkt do zwycięstwa! Trudno było się nie uśmiechać razem ze skoczkiem z Dzianisza, tak zarażał wszystkich swoją radością. Andrzej to już czwarty polski skoczek, który tej zimy znalazł się wśród trzech najlepszych zawodników konkursu pucharu świata. Natomiast w historii polskich skoków jest dwunastym zawodnikiem, który tego dokonał. Ta ładna, symboliczna liczba sprawiła, że szarpnąłem się na dodatkową tabelkę w tym felietonie. Oto tabelka podiumowa polskich skoczków w Pucharze Świata:

Popatrzy człowiek na taką tabelkę i zaraz mu się humor poprawia, prawda? A tak na marginesie, pamiętacie, jak ledwo tydzień temu pisałem Wam, jak trudno wymyślić coś oryginalnego? Oprócz tabelki, miałem napisać coś o każdym z powyższych sportowców. Później stwierdziłem, że temat wymaga osobnego artykułu. I gdy się zabrałem za pisanie takowegoż, odkryłem, że ubiegł mnie w tym Adrian Dworakowski. Nie pozostaje mi więc nic innego, jak serdecznie zachęcić do lektury.

Sobota była dniem radości nie tylko dla Andrzeja Stękały, ale przede wszystkim dla Smoka, który odniósł swoje pierwsze zwycięstwo od konkursu na Schattenbergschanze w grudniu 2019 roku. I jest kolejnym, obok Bora Pavlovcicia i Roberta Johanssona skoczkiem, którego akcje idą delikatnie w górę przed mistrzostwami. A przypomnijmy, że te mistrzostwa to właśnie na Schattenbergschanze się będą odbywać. 

A jak oceniać akcje Polaków? Szczególnie przez pryzmat niedzieli? No cóż. Napiszę tak. Mam gorącą nadzieję, że forma naszych orłów to efekt tego, że Michal Doležal przygotowuje formę właśnie na mistrzostwa w Niemczech. I teraz obserwujemy taki mały dołek przed szczytem, który zacznie się już za niecałe dwa tygodnie.

Bo to jest tak, że z całą pewnością nie mamy teraz  takiego faworyta, jakiego Norwegowie mają w Granerudzie. Ale nie ustępujemy im w liczbie faworytów. Ten sezon jest de facto rywalizacją polsko-norweską. Bo choć mistrzem świata w lotach został Niemiec, to w tej chwili trudno typować kogokolwiek poza Eisenbichlerem do medali na ich rodzinnej ziemi. A my, podobnie jak Norwegia, mamy czterech zawodników, którzy stawali już na podium. Z czego Stoch, Stękała  i Żyła robili to relatywnie niedawno.

Są chwile, gdy druga osoba jest dla Ciebie jedyną podporą...

Halvor Egner Granerud wygrał w niedzielę po raz jedenasty i na tę chwilę ma już Kryształową Kulę w kieszeni. A nawet jeśli za odwołany Raw Air uda się zorganizować jakieś konkursy, to przecież wygranie pucharu jest już tylko kwestią czasu. Wszystko też wskazuje na to, że Norweg wygra trofeum w fantastycznym stylu. Pewnie nie przebije wyczynu Petera Prevca, który sezon 2015/2016 zakończył z przewagą 813 punktów nad drugim wtedy Severinem Freundem. Ale przewaga, którą sobie zbudował na tę chwilę też jest imponująca. Ile konkursów jeszcze wygra? Inny rekord Prevca - 15 wiktorii w jednym sezonie - też jest już blisko. Jednocześnie Granerud jest już najlepszym Norwegiem w PŚ pod tym względem. Zrównał się z Ljøkelsøyem. A że Kobayashi zrównał się z Kasaim w klasyfikacji japońskich zwycięstw, zaserwuję Wam kolejną tabelkę. Tabelka przedstawia zwycięzców konkursów pucharu świata z 7 krajów, które mają ich najwięcej. Ale tylko po trzech najlepszych. Dlaczego? Bo tak. Po jednym by było z mało, po pięciu za dużo, parzyście to jakoś w ogóle nie pasuje. Z jakiegoś powodu ktoś kiedyś wymyślił, że na podium staje trzech zawodników, a ja tradycjonalistą jestem w zasadzie. Nie, żebym czasem jakiejś małej rewolucji nie chciał zrobić, albo czegoś po swojemu urządzić, przepraszam, miało nie być o mnie, tylko zwycięzcach. Aha, może być czterech, jak gdzieś wypada ex-aequo.

Oczywiście NRD wliczyłem do Niemiec a Ulagę potraktowałem jako Słoweńca, bo przecież nie będziemy udawać, że były takie narody jak Enerdowcy i Jugosłowianie. Już pierwszy rzut oka pokazuje ciekawostkę, o której w ten czy innym sposób pisałem już nie raz. O ile najlepsza polska trójka jest odpowiedzialna za lwią część zwycięstw, o tyle najlepsza norweska trójka za niewielki odsetek. My w Małyszu i Stochu mamy dwie supergwiazdy utrzymujące się na topie przez dekadę. Norwegowie zawsze szli szeroką ławą meteorów, które rzadko kiedy świeciły na firmamencie jasnym światłem dłużej, niż sezon. My zrobiliśmy dwóch skoczków z tytanu, Norwegia od zawsze stawia na jednorazówki. Pomiędzy polskim a norweskim krańcem spektrum mieści się reszta krajów. Wyrażając to w procentach, najlepsza trójka Polaków odpowiada za 90% polskich zwycięstw. Słoweńska - 68%. Fińska - 64%. Niemiecka - 61%. Japońska - 60%. Austriacka - 40%. A norweska? Za 25% norweskich zwycięstw.

... chwile, gdy możemy być razem tylko na odległość...

A tak od czapy, to w piątek obejrzałem sobie "Eddiego zwanego Orłem" z Taronem Egertonem i Hugh Jackmanem. Trzeci raz, bo syn też lubi, i mnie namówił. Jak ktoś nie oglądał, polecam bardzo. I naszła mnie taka refleksja - o świetnych skoczkach narciarskich powstają co najwyżej filmy dokumentalne lub biograficzne cieszące się popularnością wśród koneserów dyscypliny. A po historię Eddiego sięgnęło Hollywood i obsadziło w głównych rolach gwiazdy. Podobnie było z bobsleistami z Jamajki. Im częściej myślę o nich, o Edwardsie, czy Ericu Moussambani, tym, że występ takich zawodników zawsze jest sensacją a u wielu wzbudza sprzeciw, tym bardziej mi się wydaje, że szacowny baron Pierre de Coubertin złapał by się za głowę, gdyby zobaczył, co się stało z jego ideą. Jak bardzo została wypaczona. I oczywiście nie zamierzam zgłaszać postulatów, by na nowo zakazywać sportowcom zawodowym startować na Igrzyskach. Wiadomo, że to utopia, to se ne vrati. Ale bardzo się cieszę, że jednak czasem takim postaciom uda się na Igrzyskach wystąpić. I widzę, że nie jestem w tym odczuciu odosobniony. Skoro na filmy o takich ludziach jest popyt i skoro na popyt odpowiada się podażą.

... chwile, gdy po prostu wolimy być sami...

Nie będę się rozwodził nad tym zakopiańskim weekendem. Skoro już i tak tabelki i dygresje grają pierwsze skrzypce, to do tabelek Mości Panowie. I Nadobne Niewiasty.

Poczet Zwycięzców 15.02.2021
Lp	zawodnik	kraj	liczba	wPŚ
1	Halvor Egner Granerud	Norwegia	11	1
2	Kamil Stoch	Polska	3	3
3	Markus Eisenbichler	Niemcy	2	2
4	Robert Johansson	Norwegia	1	4
5	Dawid Kubacki	Polski	1	6
6	Karl Geiger	Niemcy	1	10
7	Marius Lindvik	Norwegia	1	8
8	Ryōyū Kobayashi	Japonia	1	9

Dzięki sobotniemu zwycięstwu Smoka, Japonia ma swoje premierowe zwycięstwo w tym sezonie, powiększając grono nacji z co najmniej jedną wiktorią do czterech.

 

Jeśli chodzi o niedzielę, to Polacy zdobyli 60 punktów, co było drugim najsłabszym (po drugim konkursie w Niżnym Tagile) konkursem w wykonaniu Polaków tej zimy.  Wyjątkowo nam te konkursy w Polsce nie idą w tym sezonie. O ile wiarę w punkty Maćka Kota czy Stefana Huli opierałem głównie na optymizmie, czy sympatii do tych skoczków, o tyle co do reszty skoczków z zerem w kolumnie "przybytek" miałem nieco bardziej solidne podstawy. No ale przeminęło z wiatrem.

 

Na czoło klasyfikacji wysunął się Tilen Bartol który w Zakopanem nie tylko po raz drugi już zajął 31. miejsce, ale zgarnął premię za 0,1 punktu straty do 30. miejsca.