Zasady oceniania skoku

[strona=1]

Zasady Ogólne

Sędziowie orzekający winni posiadać właściwą wyobraźnię ruchową idealnie wykonanego skoku, od momentu odbicia aż do granicy upadków na wybiegu, uwzględniając szczególnie harmonię i dynamikę, precyzję (pozycja w locie i na wybiegu) i ogólne bezpieczeństwo.

Obowiązkowe zasady idealnego skoku dotyczą:

- ułożenia ramion i nóg i prowadzenia nart w locie;

- przebiegu ruchowego w czasie lądowania;

- zachowania się na wybiegu.

Niezależnie od tego całość ruchowa: lot, lądowanie i wybieg, muszą sprawiać wrażenie estetyki ruchowej. Odejmowanie punktów dotyczy 3 grup błędów:

- błędy w locie;

- błędy w lądowaniu i na wybiegu, jak również;

- upadek przy lądowaniu lub na wybiegu.

Sędzia orzekający przydziela punkty ujemne według tych trzech grup, przy czym przy upadkach stosuje punkty minusowe do oceny (do komputera lub biura obliczeń).

Jeżeli nie ma żadnych urządzeń technicznych, odejmowanie poszczególnych punktów za lot, lądowanie z wybiegiem, względnie upadek, sędzia odnotowuje bezpośrednio na karcie i przekazuje notę urządzeniem elektromechanicznym do biura obliczeń.

Notę stanowi wynik odjęcia punktów ujemnych od noty wyjściowej - 20 pkt.

Na liście wyników jak też na tablicy świetlnej, dla orientacji widzów i TV są podawane noty sędziów orzekających (już po odjęciu punktów ujemnych).

Na zawodach FIS najwyższej rangi organizator jest zobowiązany do podania klasyfikacji pierwszych 35 zawodników z uwzględnieniem rozliczenia punktów ujemnych poszczególnych sędziów orzekających za lot lądowanie z wybiegiem jak też za upadki, co jednak należy podać w karcie dodatkowej. Lista ta jest dokumentem załączonym do sprawozdania Dyrektorowi Technicznemu, ale zastrzeżona przed publikowaniem.

Lot

Skoczek powinien za pomocą skutecznego odbicia, wejść w linię lotu, po czym utrzymując optymalną pozcję, ruchem ciągłym przejść środkową fazę lotu i potem we właściwym momencie powinien przygotować się do lądowania.

Patrząc z boku, obie narty powinny być prowadzone pod jednakowym kątem. Utrzymanie ramion i nóg powinno być stabilne i symetrycznie ułożone zarowno z lewej jak i z prawej strony. Oprócz tego, nogi powinny być całkowicie wyprostowane.

Odejmowanie punktów:

Ilość maksymalnie odejmowanych punktów za globalną ilość błędów w tej grupie - 5,0 pkt.

- Przebieg lotu maks. 1,5 pkt. - błędy w przebiegu ruchowym, precyzja w cyklu ruchowym albo/i doskonałość wykonanego cyklu ruchowego, albo niewystarczająca stabilność w pozycji w locie albo/i niepewność.

- Prowadzenie nart maks. 1,5 pkt. - nożyce widziane z boku albo/i niespokojne prowadzenie; lekkie falowanie.

- Ułożenie ramion maks. 1,0 pkt. - niesymetryczne albo/i trzymanie niespokojne; lekkie wahania.

- Trzymanie nóg maks. 1,0 pkt. - nie wyprostowane w pełni albo/i jedna noga w przodzie

Lądowanie i przejazd na wybieg

Skoczek powinien się przygotować do momentu zetknięcia się z podłożem poprzez przyjęcie średniej pozycji wypadowej (odległość stóp równa długości buta), przy wąskim prowadzeniu nart (rozstaw nie większy od dwóch szerokości narty) i przez skłon tułowia i ugięcie nóg miękko lądować (lądowanie telemarkowe, podudzie nogi zakrocznej prowadzone prawie równolegle do narty).

Po zamortyzowaniu siły działającej na skoczka powinien pozostać (przynajmniej na odcinku 15 m) w pozycji wypadowej, unosząc stopniowo tułów aż do pełnego wyprostu. Odtąd może całkowicie przyjąć pozycję zjazdową i kończyć ją albo przestępowaniem albo w pozycji równoległego prowadzenia nart.

Odejmowanie punktów:

Ilość maksymalnie odejmowanych punktów za globalną ilość błędów w tej grupie - 4,0 pkt.

/Z lądowaniem telemarkowym - maks. 1,5 pkt./

- lądowanie maks. 1,0 pkt. - lądowanie za sztywne (za mały skłon tułowia) albo/i lądowanie za szerokie (rozstaw nart szerszy od dwóch szerokości - nart)

- niepewność maks. 0,5 pkt. - przy lądowaniu albo/i przejeździe

/Bez lądowania telemarkowego - maks. 4,0 pkt./

- brak pozycji wypadowej minimum 2,0 pkt - bez dodatkowych błędów

Dodatkowe błędy - dodatkowe punkty za dodatkowe błędy należy zawsze dodawać do 2,0 pkt. za brak pozycji wypadowej

- lądowanie za szerokie maks. 0,5 pkt. - rozstaw nart szerszy od dwóch szerokości nart

- lądowanie za sztywne (za małe ugięcie) albo lądowanie za niskie (miednica za nisko) maks. 0,5 pkt.

- niepewność maks. 1,0 pkt. - przy lądowaniu albo/i przejeździe

Upadki

Ocena upadku jest możliwa do linii granicznej.

Jeżeli skoczek bez zetknięcia tułowia z podłożem przejechał linię graniczną upadków - skok należy uznać jako ustany.

Jeżeli z punktu obserwacyjnego sędziów orzekających trudno ustalić bez jakichkolwiek wątpliwości czy skoczek dotknął podłoża i jeżeli nastąpiłby protest dotyczący ustanego czy nieustanego skoku, należy przeglądnąć zapisy video dokonane w czasie lądowania i powtórnie przez jury wydać decyzję (dotyczy zawodów gdzie dokonuje się zapisów video - obowiązkowo w zawodach FIS wyższej rangi). W przypadku podjęcia decyzji przez jury należy odpowiednio skorygować noty sędziów orzekających. Korekta powinna być dokonana pod nadzorem delegata technicznego i przedyskutowana ze wszystkimi pięcioma sędziami orzekającymi.

Odnośnie dopuszczenia zapisu video jako dowodu obiektywnego, decyduje jury. Jeżeli zapis wynikający z video jest niewystarczający dowodowy protest należy odrzucić.

Jeżeli sędziowie orzekający nie mają dobrej widoczności fazy odbicia i fazy lądowania oraz wybiegu (np. w czasie mgły) mogą być wykorzystani przez jury do określenia upadków dodatkowi sędziowie.

Jako skok ustany należy oceniać również skok z upadkiem spowodowanym niespodziewaną przeszkodą (np. człowiek, zwierzę albo inna przeszkoda) przed linią upadków.

Jeżeli zakłócenie na zeskoku mogło mieć wpływ na zachowanie skoczka przed lądowaniem, skok należy powtórzyć.

Jeżeli upadek nastąpił na rozbiegu bez winy skoczka, skok należy powtórzyć. Jury po uzyskaniu opinii startera i kierownika zeskoku decyduje o powtórzeniu skoku.

Upadek na rozbiegu spowodowany winą skoczka jest oceniany 0 pkt. za skok.

Odejmowanie punktów:

Ilość maksymalnie odejmowanych punktów za ilość globalną błędów w tej grupie - 10,0 pkt.

- zetknięcie tułowia z podłożem przed linią graniczną upadków - 10,0 pkt. - jako upadek określa się dotknięcie śniegu (maty) albo narty już jedną ręką oboma rękami albo siedzeniem (saneczkowanie), jeżeli skoczek w tej pozycji przejeżdża przejście z zeskoku na wybieg.

- dotknięcie siedzeniem nart i ponowne wyprostowanie - 8,0 pkt.

- dotknięcie śniegu (maty) oboma rękami i powtórne wyprostowanie - 6,0-8,0 pkt.

- dotknięcie jak wyżej jedną ręką i ponowne wyprostowanie - 2,0-4,0 pkt.