Skocznia w Garmisch - Partenkirchen powstała w 1935 roku na podstawie projektu C. I. Luthera. Została zbudowana specjalnie na odbywajace się w mieście w IV Zimowe Igrzyska Olimpijskie w 1936 roku (stąd jej dzisiejsza nazwa). Inauguracyjny konkurs odbyl się 5 lutego 1934 roku, w obecności 5.000 widzów. Najdalej tego dnia skoczył Norweg Rolf Kaarby - 70 m (pierwszy oficjalny rekord). Skocznia nie była wtedy jeszcze ostatecznie wykończona (m.in. trwała nadal konstrukcja wieży startowej). Kiedy prace wreszcie doprowadzono do końca, skocznia była chwalona z każdej strony.
W 1936 roku liczba fanów sportu przyjeżdżających na olimpiadę dochodziła 180 tysięcy. Co 7 minut przyjeżdżały pociągi z Monachium, które wyrzucały na peron po 3 tys. kibiców każdy. 130 tys. widzów było świadkami zwycięstwa na skoczni Norwega Birgera Ruuda, który poszybował na odległości 75 i 74,5 m. Obecny stadion zbudowano specjalnie na mającą się tu odbyć w 1940 zimową olimpiadę, która jednak z powodu wojny nie doszła do skutku.
Skocznia była kilkakrotnie przebudowywana. W 1950 roku zmieniono konstrukcję i wygląd wieży startowej. Rozbieg został przedłużony z 70 do 108 metrów, nachylenie progu oraz punkt konstrukcyjny nie zmieniły się, skorygowano szerokość zeskoku. Odnowiony obiekt był znacznie większy niż przed przebudową. W tamtych czasach skocznię w Garmisch-Partenkinschen uważano za jedną z najnowocześniejszych na świecie. W 1953 roku po raz pierwszy odbył się tu jeden z konkursów Turnieju Czterech Skoczni (zwycięstwo Norwega Asgeira Doelpladsa).
W 1955 roku niemal walącą się 24-metrową drewnianą wieżę sędziowską zastapiono nową, przeznaczoną również dla prasy, szklano - stalową konstrukcją. W 1978 roku miały miejsce kolejne zmiany, a dokładnie obniżono próg i przesunięto punkt konstrukcyjny do 107 metrów. Ostatnich korekt dokonano w 1996 - przenosząc punkt konstrukcyjny do 115 metrów (co kosztowało 2 miliony marek) oraz dostosowując profil skoczni do nowoczesnych standardów
Po sezonie 2006/2007 okazało się, że skocznia wymaga gruntownej modernizacji, gdyż nie spełniała podstawowych wymogów FIS, a brak homologacji groził odebraniu Garmiscch-Partenkirchen prawa organizacji tradycyjnego Turnieju Czterech Skoczni.
Tuż po kolejnych zawodach Turnieju Czterech Skoczni w 2007 roku postanowiono wyburzyć stary historyczny obiekt, a w jego miejsce wybudować nowy o punkcie konstrukcyjnym K-125 / HS142. Rekordzistą starego obiektu już na zawsze pozostanie Adam Małysz, który w 2001 roku podczas Turnieju Czterech Skoczni poszybował aż na 129,5 m.
14 kwietnia 2007 roku stara Skocznia Olimpijska przeszła do historii. Do wysadzenia 125-tonowej konstrukcji ze stali i materiałów budowlanych, zużyto 28 800-gramowych ładunków materiałów wybuchowych. Jednocześnie rozpoczęła się walka z czasem, aby do kolejnej edycji Turnieju Czterech Skoczni nowy obiekt był już gotowy. Większe niż zakładano koszty budowy (około 14 milionów Euro) były realną przeszkodą w ukończeniu skoczni na czas. Jednak dzięki zaangażowaniu władz miasta Garmisch-Partenkirchen, jak również Międzynarodowej Federacji Narciarskiej FIS, nowy obiekt został ukończony zgodnie z terminem i pierwszym sprawdzianem obiektu były zawody Pucharu Kontynentalnego rozgrywanych w dniach 21-22.12.2007, podczas których pierwszym rekordzistą został Martin Schmitt osiągając 135,5 metra.
Nowa Skocznia Olimpijska w Garmisch-Partenkirchen to jeden z najnowocześniejszych obiektów na świecie. Obok nowoczesnych torów najazdowych, wieży sędziowskiej, wyciągu, zamontowane ma zostać także urządzenie do mierzenia siły odbicia.
Choć frekwencja na konkursach w Ga-Pa jest zawsze większa niż w poprzedzających je zawodach w Oberstdorfie, atmosfera panująca na trybunach nie jest aż tak szalona (choć i tak wspaniała). Być może decyduje o tym data - zawsze 1 stycznia czyli Nowy Rok. Nie zmienia to faktu, że tego dnia konkurencją dla skoczków jest jedynie koncert Wiedeńskich Filharmonistów.
Obecny oficjalny rekord skoczni wynosi 143,5 m i należy do Simona Ammanna. Szwajcar osiągnął taką odległość 1 stycznia 2010 roku podczas konkursu Turnieju Czterech Skoczni, jednak pomimo tak wspaniałego skoku nie udało mu się wygrać zawodów ostatecznie plasując się na miejscu trzecim. Dziesięć lat później jego wynk wyrównał Norweg Marius Lindvik.