Okiem Samozwańczego Autorytetu: Oesterreich Uber Alles

Pomimo fatalnych występów w Willingen, pomimo drugiego miejsca za Słowenią w ostatnim z konkursów – Austria po raz trzeci z rzędu wygrała FIS Team Tour. Norwegowie byli zbyt chimeryczni, by pokonać podopiecznych Alexa Pointnera, którzy przecież nie prezentują się wcale rewelacyjnie. Są jednak faworytami przed Mistrzostwami Świata w Lotach.

19.02.2012 - Austriacy zwyciężają Team Tour 2012

Anders Bardal

fot. Sarah Braunias

Roman Koudelka

fot. Tadeusz Mieczyński

18.02.2012 - podium

fot. Anna Szczepankiewicz

Skocznia w Klingenthal

fot. Tadeusz Mieczyński

Alexander Pointner

fot. Tadeusz Mieczyński

Alexander Stoeckl

fot. Anna Szczepankiewicz

Krzysztof Miętus

fot. Tadeusz Mieczyński

Peter Prevc

fot. Sarah Braunias

Piotr Żyła

fot. Tadeusz Mieczyński

Czwarta edycja niemieckiego turnieju drużyn za nami. Czego tam nie było! Dalekie loty i krótkie podskoki. Walka z pogodą i rekordy życiowe. Zaczęło się od małego trzęsienia ziemi a potem akcja się rozwijała a emocje rosły.

Od małego trzęsienia ziemi, czyli od drużynówki w Willingen, gdzie Wikingowie pokazali Sznyclożercom gdzie raki zimują. Mróz trzymał jeszcze tęgi, raki zimowały pochowane gdzie się da a Wikingowie latali jak się patrzy. Drugiego dnia było podobnie, choć tam Wikingowie latali już na indywidualne, nie na drużynowe konto. Austriacy spadali, jakby się kamieni najedli. W niedzielę najlepszy był Anders Bardal a na drugim stopniu podium stanął Roman Koudelka – najlepszy indywidualnie zawodnik sobotniej drużynówki. Słowo stało się ciałem, bo już w tym felietonie przepowiadałem Koudiemu podium obecnej zimy. Kto wie, czy nie jedyne. A konkurs w Willingen był jednym z najciekawszych, najsprawiedliwszych i najbardziej emocjonujących w ostatnich sezonach.

W Klingenthal najpierw były emocjonujące zmagania człowieka z naturą. Potem te zmagania się robiły coraz mniej emocjonujące a po kilkunastu stuleciach czwartkowego konkursu jury jednak zdecydowało, że jeszcze trochę emocji i wszyscy kibice na skoczni i przed telewizorami zasną. Bo jeśli w przerwie między jednym a drugim skoczkiem można sobie obejrzeć odcinek „Mody na sukces” to znak, że lepiej dać za wygraną. W ten sposób odwołano pierwszy w tym sezonie konkurs (nie licząc tych, które tylko przekładano na inny termin) co pokazuje, że system kompensacji punktowej działa całkiem nieźle, przynajmniej jeśli chodzi o to, by zasadniczo telewizja była syta i skoczkowie cali.

W końcu przyszły zawody w Oberstdorfie. Wydawało się, że Austriacy w Willingen stracili zbyt wiele a odwołanie konkursu w Klingenthal utrudni im odrobienie strat. Ale konkursy na mamucie są równie przewidywalne co kobiecy tenis. A jak już powieje, to przeliczniki pomagają tyle, co witamina C na grypę. W sobotnich indywidualnych zawodach okazało się, że wraz ze zbliżaniem się MŚwL grono pretendentów do medali raczej rośnie, niż się krystalizuje. Kilka dobrych skoków pokazał Bjørn Einar Romøren, obrońca tytułu Simon Ammann pokazał, że nie można go całkiem spisywać na straty. Rewelacyjnie skakał w Oberstdorfie Peter Prevc, ale dla niego akurat sezon jest skończony. Co pokazuje, że system kompensacji punktowej działa całkiem nieźle, ale nie na tyle, by wszyscy skoczkowie byli cali.

Prócz Prevca, huragan pod narty miał też w niedzielę Piotr Żyła. On się wyratował, a nawet nie tak wiele brakowało, by skok ustał i poprawił rekord życiowy o 7 metrów. „Wewiór” z rozbrajającą szczerością i swoim stylu przyznał, że „był w szoku i stracił orientację” a w ogóle to „linie mu się pomieszały”. Piotrek! Życzymy więcej takich szoków! Wykorzystuj huragan pod narty i niech Ci się w Vikersund linia 190 metrów pomyli z tą od 250 metrów. Tylko ląduj szczęśliwie. Wtedy nie tylko Ty będziesz w szoku.

W szoku są też Finowie. A może się już przyzwyczaili? Consuetudo altera natura est i nawet do żarcia z McDonaldsa człowiek może przywyknąć, co dopiero do upokorzeń na skoczni. W Pucharze Narodów Finowie wygrywają już co prawda z Ammannem a w FIS Team Tour udało im się nawet pokonać Rosjan, ale niedzielną drużynówkę przegrali z Francuzami. Duża sztuka. Trochę tak, jakby Kanada przegrała w hokeja na lodzie z Algierią.

Finowie katują swoich kibiców zabawą pod tytułem „Kto skoczy bliżej” ja będę P.T. czytelników katował dziś tabelkami. Prócz standardowych będzie jeszcze jedna, dodatkowa. A to z okazji i na okoliczność. Bo oto bowiem Proszę Państwa Krzysztof Miętus został dziewiątym z kolei Polakiem, który przeleciał na nartach 200 metrów. Młodocianym przypominam, że pierwszym Polakiem, który tej sztuki dokonał, był Robert Mateja. Była sobota, 13 stycznia 2001 roku i w czeskim Harrachovie wszyscy zastanawiali się, czy Adam Małysz, świeżo upieczony zwycięzca Turnieju Czterech Skoczni znów zleje Martina Schmitta i czy przy przy okazji pokona barierę 200 metrów. Tymczasem serię próbną przed konkursem wygrał właśnie obecny trener polskich juniorów i on jako pierwszy Polak i jedyny skoczek tamtej serii sztuki tej dokonał. Adam był drugim Polakiem, w konkursie skoczył 206,5 (wtedy rekord skoczni w Harrachovie) i oczywiście Schmitta zlał. W dodatku dostał 4 noty po 19,5 i jedną "20". Uścisk dłoni prezesa i ogólne gratulacje dla kogoś, kto mi powie, kiedy ostatnio ktoś dostał "20" na mamucie. A Mateja był w tym konkursie 9. i wystarczyły mu do tego skoki na 170,5 i 166 metrów. To dla tych, co narzekają, że dziś konkursy stoją na niskim poziomie.

Ale my tu gadu-gadu a w Pińczowie dnieje. Wynik Miętusa plasuje go na siódmym miejscu wśród polskich skoczków narciarskich z najlepszymi rekordami życiowymi. Wydarzenie to dzisiejsze a wiekopomne podjudziło mnie do zmontowania poniższego zestawienia. Mamy tu rekordy życiowe naszych dzielnych zawodników bite na mamutach. Tabelka własna, na podstawie osobistych zapisków, więc nie gwarantuję, że czegoś nie przegapiłem, albo że nie pomyliłem. W takim wypadku będę wdzięczny za uwagi.

*) skoczkowie, którzy zakończyli kariery

No to jak już wdepnęliśmy w tabelki to lecimy jednym szwungiem:

Przed FTT sytuacja w klasyfikacji generalnej wyglądała tak:

A teraz już tak:

Pościg za Kryształową Kulą wchodzi na ostatnią prostą. Do końca zostało pięć indywidualnych konkursów, czyli 500 punktów do zgarnięcia. Sorry Robi, Ty się już nawet teoretycznie nie liczysz w wyścigu. Ale przecież wiedziałeś, że w tej zabawie chodzi o to by króliczka złapać a nie tylko gonić, nie?

Goni wciąż Kamil. Strata do lidera zwiększyła się o 5 punktów. Czy te 178 to dużo, czy mało? A te 100 do trzeciego miejsca? I dużo i mało. Zależy, jak leży. Jeszcze niedawno wydawało się, że Schlierenzauer wrzucił 6 bieg. Byłem pewien, że to on wygra Puchar. Nadal ma duże szanse, ale mnie już nie przekonuje. Kamil odrobił do niego w dwa konkursy około 40 punktów. Do Koflera - prawie dwa razy tyle. Gdyby dalej w tym tempie... Wyścig o Puchar trwa. Jest ciekawie i niech będzie do końca. Rywalizację wznowimy 3 marca bo teraz...

...teraz krótka przerwa na rekla... eee znaczy na Mistrzostwa Świata w Lotach. Imprezę organizują u siebie Norwedzy na największej skoczni świata – w Vikersund. Vikersund prócz największej skoczni na świecie ma sklep spożywczy i stację benzynową. Ba, mają tam nawet szkołę podstawową. I 2 448 mieszkańców, czyli dwa razy więcej niż Cyców niedaleko Chełma (pozdrawiam mieszkańców Cycowa). Wracając jednak do tematu - w Vikersund tylko dwie rzeczy są pewne. Pierwsza to taka, że najbardziej zadowolony będzie pewien austriacki trener o imieniu Alexander. Druga taka, że Koch będzie skakał a Evensen będzie płakał. Albo na odwrót.