Okiem Samozwańczego Autorytetu: Ale Hiczkok!

„Na początku musi być trzęsienie ziemi a potem napięcie powinno nieustannie rosnąć” – taki przepis na dobry film miał Alfred Hitchcock. Oby zainaugurowany w zeszły weekend sezon Pucharu Świata był równie emocjonujący co najlepsze dzieła Mistrza Suspensu. Tak czy owak – zaczęło się od małego trzęsienia ziemi.

Różne już konkursy widywaliśmy. Ale trudno mi sobie przypomnieć, by organizatorzy z taką determinacją próbowali jakiś rozegrać wbrew pogodzie. Kolejne spotkania jury, przekładane rozpoczęcie, tłumy kibiców trzymane na skoczni w niepewności. Będzie konkurs, czy nie będzie? Skaczą czy nie skaczą? Pogoda pozwoli, czy nie pozwoli? Już łeb urywa, czy na razie tylko powiewa? Delikatnie prószy, czy już zasypuje tory? Prognoza kiepska, czy jeszcze gorsza? Atmosferę nerwowego oczekiwania nie wszyscy znosili ze stoickim spokojem. Podobno w Drammen ktoś się zadławił kęsem Jarlsberga. Podobno w Świebodzinie ktoś miał zawał. Podobno w Grazu dwóch austriackich kibiców się pobiło i jeden drugiemu odgryzł ucho. Podobno do szpitala Sióstr Betanek w Plauen przy Dobenaustrasse przywieziono wprost ze skoczni kibica, który pogryzł sobie paznokcie aż do nadgarstków, ale nawet tego nie zauważył, tylko był wściekły, że zgubił zegarek po dziadku. Podobno. Nie powtarzajcie plotek.

Krzysztof Biegun

Maciej Kot

fot. Tadeusz Mieczyński

Anders Bardal

fot. Tadeusz Mieczyński

Gregor Schlierienzauer

fot. Tadeusz Mieczyński

Alexander Pointner

fot. Anna Szczepankiewicz

Piotr Żyła

fot. Tadeusz Mieczyński

Walter Hofer prosi o przebitke

fot. Tadeusz Mieczyński

W erze przed przelicznikami takie rzeczy się zdarzały. Ale od czasu ich wprowadzenia nie było jeszcze tak nieoczekiwanego zwycięzcy, jak Krzysztof Biegun. Przypomnijmy – dla dziewiętnastolatka z Gilowic był to drugi w karierze indywidualny konkurs PŚ. Debiutował zeszłej zimy w Oberstdorfie gdzie udał się jako zmiennik tych, którzy odpuścili PŚ, by szlifować formę przed czempionatem w Predazzo. Zdobył jeden punkt i to był do tej pory dla niego cały dorobek w PŚ. Owszem, latem skakał rewelacyjnie - 5 miejsce w LGP i jednocześnie 3 w LPK pokazują, że chłopak był w gazie. Tak przy okazji – ci co mówili jak letnie skakanie nijak nie przekłada się na zimowe, że kto latem błyszczy zimą będzie dołował i w ogóle ci co wołali, żeby się Biegunem nie podniecać, bo zimą chłopak będzie bulę lizał – wystąp! Tak, pokażcie się ładnie szanownej publiczności, szanowna publiczność chce się pośmiać.

Tak czy owak dobrych skoków można się było po Biegunie spodziewać. Ale tego, co pokazał Krzyś w Klingenthal, zarówno w drużynówce jak i w indywidualnym nie spodziewali się nawet trenerzy. Łukasz Kruczek dopiero po zwycięstwie dokooptował go do składu na Kuusamo, bo wcześniej miał inne plany. Mieliśmy więc bardzo niespodziewanego zwycięzcę. Mieliśmy też wydarzenie bez precedensu. Dwóch zawodników odmówiło oddania skoku. W dodatku byli to dwaj najlepsi skoczkowie zeszłego sezonu, zdobywcy Krzyształowych Kul, gwiazdy światowego formatu reprezentujący obecnie dwa najmocniejsze teamy. No powiedzmy że dwa najmocniejsze jeszcze zeszłej zimy teamy. Zobaczymy jak będzie tej. Ale najlepiej to zacznijmy jednak od początku.


Zamienił stryjek siekierkę na kijek...

...czyli zamienił Hofer Kuusamo na to samo. Zmęczeni i zirytowani faktem, że w wietrznym Kuusamo zbyt często pogoda krzyżowała skoczkom plany, włodarze skoków postanowili przenieść pierwsze zawody sezonu gdzie indziej. Taką mieli koncepcję, by tym gdzie indziej zostało niemieckie Klingenthal. Niemcy w końcu słyną ze świetnej organizacji i wszystko będzie tip-top. Niestety Niemcy robią niezłe samochody i sprzęt RTV, ale pogody nie robią. Jak się okazało, pogoda w Saksonii była bardzo podobna do tej w Ostrobotni Północnej.

W Klingenthal wiało tak bardzo, że nawet mnie przed telewizorem bolała głowa. Bo ja tak reaguję na silny wiatr - meteopatą jestem. Jak wieje, to mnie głowa boli i trudno mi myśli pozbierać. Skupić mi się trudno, roztargniony jestem. Czasem nawet coś dwa razy powtarzam, bo zapominam, że już to powiedziałem. Skupić mi się trudno, roztargniony jestem. Czasem nawet coś dwa razy powtarzam, bo zapominam, że już to powiedziałem. Pomimo tego organizatorzy i jury bardzo mocno się upierali, żeby zawody się odbyły. To chyba była kwestia ambicji - skoro już zmieniliśmy miejsce rozpoczęcia sezonu to pokażemy wszystkim, że ona jest słuszna ta koncepcja.

I tak trochę wyglądał ten konkurs: trochę Hitchcocka, trochę Barei, niektórych przed telewizorami bolały zęby, niektórzy się wściekali jak asystent reżysera i tylko sam reżyser ze stoickim spokojem chodził po planie filmu i od czasu do czasu prosił o przebitkę na Kota. A Kot popisał się stoickim spokojem i zamiast na gruszę skoczył na szóste miejsce i z tego szóstego miejsca odszczekiwał się swoim prześladowcom, znaczy się krytykom. Łatwo jednak Kot nie ma. Rok temu typowany na numer dwa w kadrze po Stochu nie zaliczył jeszcze w PŚ podium, choć skacze na bardzo wysokim poziomie. Tymczasem po zwycięstwie mają już i Żyła i Biegun. Maciek, bez spiny. Rób dalej swoje. Cierpliwość i ciężka praca muszą zostać nagrodzone.

Bunt

Czy upór organizatorów miał sens? Klingenthal nie wypadło pogodowo lepiej, niż Kuusamo. Niby udało się rozegrać oba zaplanowane konkursy, ale oba składały się tylko z jednej serii. Trudno mówić o tym, by były to konkursy całkowicie sprawiedliwe. Ale znów trzeba pamiętać o tym, o czym otwarcie mówią zarówno Walter Hofer jak i poszczególni trenerzy i zawodnicy - wiatr jest wpisany w skoki narciarskie. To taka dyscyplina, z której warunków atmosferycznych nie da się wykreślić. Chodzi tylko o zmniejszenie ich wpływu, by nie stanowiły o wyniku w 60% tylko na przykład w 20% czy 10%. Gdy jest absolutna cisza lub każdemu jednemu równiuchno a delikatniuchno podwiewa z tego samego kierunku to jest super. Ale jak wieje trochę mocniej to i tak skaczemy, byle było bezpiecznie.

Dlatego też bardzo negatywnie oceniam zachowanie Schlierenzauera i Bardala. Dali bardzo mocny sygnał braku zaufania do ludzi, w których rękach spoczywa bezpieczeństwo ich i innych zawodników. Wiało mocno? Wiało. Konkurs trwał już bardzo długo? Trwał. Szanse na dobry wynik były iluzoryczne? Były. Ale to nie pierwszy raz. Takie są skoki i to był ich nieodłączny element a skoczek jest od skakania. Czy w czasie konkursu w Klingenthal był choć jeden moment, by wiatr zagroził bezpieczeństwu skoczków? Nie. Jeden jedyny upadek - Andreasa Koflera - był spowodowany upadkiem przy lądowaniu. Przypomnijcie sobie Adama Małysza, który upadł w Zakopanem w 2011 roku. Czy miał pretensje do organizatorów albo jury? Nie, powiedział "taki sobie wybrałem sport, że wypadki są wkalkulowane", pozbierał się, robił dalej swoje.

Po to się w przed konkursem ustawia korytarz bezpieczeństwa, po to Tepes wciska guzik, albo go nie wciska, żeby było bezpiecznie. Zdarzały się w poprzednich latach przypadki gdy podmuch spowodował wypadek? Zdarzały. Trudno, taka dyscyplina. No risk no fun - jak mawia Thomas Morgenstern. Janne Ahonen nazwał kiedyś Tepesa idiotą. I co? I w następnym konkursie wyszedł na skocznię udowodnić sobie, Tepesowi i kibicom, że jest twardzielem. Jak ktoś chce żeby było absolutnie bezpiecznie, to niech zamiast skoczni na miejsce pracy wybierze sobie stragan z marchewką, salę wykładową albo pracownię malarską. Gwiazdki czekały trzy godziny - mogły poczekać jeszcze te parę minut.

Po tym co zrobili Schlierenzauer i Bardal a szczególnie po wypowiedziach tego pierwszego, trudno mieć dla nich sympatię. Jeszcze trudniej mieć sympatię do Aleksandra Pointnera. Tak aroganckiej wypowiedzi nie słyszałem już dawno. Pointner obraził wielu skoczków, którzy zdecydowali się jednak skoczyć, obraził też sport jako taki.

Wiatr zabrał, wiatr dał

Że opłaca się czasem sprawiedliwie czekać na uśmiech losu, przekonali się Polacy. Trudno konkurs drużynowy nie nazwać pechowym. Po treningach i kwalifikacjach wyrośli na najmocniejszych faworytów do zwycięstwa. Po pierwszej kolejce zajmowali drugie miejsce, po trzech wciąż byli na podium. Po czwartej spadli na czwartą pozycję, ale potem był rewelacyjny skok Piotra Żyły. I co? druga seria odwołana, zaliczone wyniki z czterech kolejek. Czyli z momentu, w którym nawet nie byliśmy na podium. Ale cóż, takie są skoki. Poczekaliśmy na niedzielę i warunki się zrehabilitowały. Pomogły zwyciężyć Polakowi. Nie zawsze wiatr nam w oczy. A jeśli już w oczy to właśnie tam i wtedy gdy trzeba.

Tak optymistycznego rozpoczęcia sezonu chyba jeszcze nie mieliśmy, może wyjąwszy rok 2001. No bo spójrzmy – w tym samym czasie, w którym bukmacherzy wymieniają wśród kandydatów do Kryształowej Kuli Stocha tylko za Schlierenzauerem, żelaznym kandydatem do zwycięstwa w pierwszym konkursie indywidualnym staje się Piotr Żyła, a wygrywa Krzysztof Biegun!

Nie odmówię sobie tej przyjemności:

I tradycyjnie czołówka:

W Kuusamo czterech Polaków nie musi się kwalifikować. Cieszmy się chwilą, nie wiadomo ile potrwa. A może właśnie potrwa długo? Czy Piotr Żyła rzeczywiście w tej chwili jest najmocniejszy na świecie, jak twierdzi Piotr Fijas? Czy Kamil Stoch jest tak mocny jak rok temu, a może mocniejszy? Jak długo Krzysztof Biegun zostanie liderem? Zobaczymy w Kuusamo. Biorąc pod uwagę jego formę i potencjał, oraz kogo ma aktualnie bezpośrednio za plecami wcale nie musimy z żółtym plastronem pożegnać się już w Finlandii.

To nie jest pewne, ale dwie inne rzeczy są pewne - że będzie wiało. Że co? Że to tylko jedna rzecz? Proszę się nie czepiać. Będzie wiało tak bardzo że mnie już teraz boli głowa...