Okiem Samozwańczego Autorytetu: Dawid wygrał konkurs!

Stało się! Dawid Kubacki triumfatorem konkursu z cyklu Pucharu Świata! 13 marca 2018 roku, dzień po swoich dwudziestych ósmych urodzinach, Dawid Kubacki wygrał po raz pierwszy w karierze zawody PŚ, pokonując na olimpijskiej skoczni w Lillehammer 48 rywali.

Dawid Kubacki i Kamil Stoch

Dawid Kubacki

fot. Tadeusz Mieczyński

Kamil Stoch

fot. Tadeusz Mieczyński

Kamil Stoch

fot. Tadeusz Mieczyński

Jens Weissflog

fot. Tadeusz Mieczyński

Simon Ammann

fot. Tadeusz Mieczyński

Janne Ahonen

fot. Tadeusz Mieczyński

Nie, nie jestem pijany. Nie mam też sklerozy, ani Alzheimera. Tak to widzę. Dawid wygrał konkurs, w którym rywalizowało 49 skoczków pierwszej ligi światowych skoków. W tym samym czasie na skoczni przebywał kosmita z innej galaktyki, który dwoma pokazowymi skokami zawstydził skoczków z planety Ziemia, pokazując, jak daleko im jeszcze do poziomu prezentowanego w jego świecie.

Wszyscy wiemy o kim mowa. Powiecie, że przesadzam. 27,7 pkt to przecież nawet mniej niż 28,2 - jego przewaga nad drugim zawodnikiem w Lahti. Przesadzam, bo czasem żeby coś dobrze powiedzieć, to trzeba przesadzić. A ja chciałem coś dobrze powiedzieć. Coś, co uzmysłowiłem sobie podczas oglądania wczorajszego konkursu. Tak bardzo Wam to chciałem powiedzieć, że postanowiłem napisać kolejny felieton, choć odgrażałem się, że na kolejny będziecie musieli czekać aż do połowy kwietnia.

Kamil skacze teraz w stylu, który przywodzi na myśl stare, dobre czasy dominacji Adama Małysza. To były te czasy, w których jak ktoś nie mógł oglądać konkursu w telewizji, to po powrocie do domu pytał "kto był drugi?" Bo wiadomo było, kto był pierwszy. Ewentualnie padały jeszcze pytania o rekord skoczni. Kamil nam te czasy przypomniał, za co ja osobiście jestem mu niezmiernie wdzięczny. Żaden skoczek po trzydziestce nigdy nie miał tak wybornej formy, jak Kamil. Żaden skoczek po trzydziestce nigdy tak nie dominował. Żaden skoczek po trzydziestce nie sięgnął do tej pory po Kryształową Kulę, a wszystkie znaki na niebie i na ziemi wskazują, że trafi ona w ręce Polaka. Żaden skoczek po trzydziestce nie wygrał tylu konkursów i żaden nie wygrywał ich w takim stylu i z taką przewagą. Jens Weißflog w swym ostatnim sezonie zajął w generalce czwarte miejsce. Stał wtedy 8 razy na podium, z czego trzy razy na najwyższym stopniu, ale przecież nie można nazwać tego dominacją. Simon Ammann miał niezłe okresy okraszone podiami a nawet pojedynczymi zwycięstwami w sezonach 2013/2014 a potem 2014/2015, ale to nie to. Janne Ahonen sezon 2007/2008 zakończył na podium PŚ, wygrywając 4 konkursy i stając na podium łącznie 9 razy. Ale w żadnym nie osiągał tak dużych przewag punktowych, jak teraz Kamil.

A oto, co pisałem na ten temat w felietonie podsumowującym poprzedni sezon: "Stoch skończy w maju 30 lat. Słyszy się głosy, że stracił właśnie ostatnią szansę na Puchar Świata. Że treningowo będzie już teraz tylko pod górkę a wynikowo – z górki. To prawda, że do tej pory żaden skoczek po trzydziestce nie wygrał jeszcze Kuli. Do tej pory – słowo klucz. Do czasów Małysza niemożliwością wydawało się zdobycie trzech Pucharów z rzędu. Do czasów Schlierenzauera wydawało nam się, że nikt nie pobije osiągnięć Mattiego Nykänena. Do zimy 2011/2012 nikt nie sądził, że taki przeciętniak jak Bardal może wygrać klasyfikację generalną. Do zeszłego sezonu wydawało nam się, że nikt nie może zdominować zimy bardziej, niż Schlierenzauer. A kto kilka lat temu uwierzyłby w to, że jakikolwiek skoczek może stanąć na podium w wieku 44 lat i 293 dni? Nawet jeśli Kasai jest fenomenem to granica ludzkich możliwości wciąż się przesuwa. Gdy w 1991 roku Kryształ wznosił w górę Andreas Felder, wydawał się matuzalemem na tle poprzednich triumfatorów. 16 lat później przebił go Małysz. A Małysza Bardal. Bardala też ktoś przebije. Widzę takiego jednego, co ma spore szanse.

Cztery lata temu porównywałem Stocha z Simonem Ammannem. I prognozowałem, że kariera Polaka potoczy się podobnie do kariery Szwajcara. Dziś Kamil ma na koncie niemal wszystkie te same trofea co Simon, plus jedno, którego Ammann nie ma i pożąda. W ilości zwycięstw w PŚ jest 23 do 22 na korzyść Szwajcara. Stwierdzenie, że najbardziej owocne sezony w pracy trenera to drugi, czy trzeci, nie jest regułą, ale nie jest też bezpodstawne. Kamil jest więc w odpowiednim momencie kariery by wierzyć, że kolejny, olimpijski sezon, może być najlepszym w karierze. I nie wolno przestać marzyć. Ten sport, w którym ludzie szybują jak ptaki, jest zbudowany na marzeniach. Ty też nie przestawaj marzyć Kamilu."

Nawiasem mówiąc, za ten niezwykle motywujący i dający inspirację fragment, zgłoszę się chyba do PZNu o kopię medalu z Pjongczang a do Ministerstwa Sportu o emeryturę olimpijską. Ale najważniejsze jest to, że Kamil jest facetem, który na nowo definiuje skoki narciarskie. Łamie kolejne granice i rekordy, przełamuje klątwy, dokonuje rzeczy - wydawałoby się - niemożliwych. Jak coś jest niemożliwe, to musi się znaleźć ktoś, kto tego nie wie. On przyjdzie i to zrobi. Nie mówcie Kamilowi, co jest możliwe a co nie. Niech dalej nie wie.

Olbrzymia przewaga w konkursie, olbrzymia przewaga w Raw Air, naprawdę spora w Pucharze Świata i w tej chwili brak na horyzoncie kogoś, kto pokazywałby, że chce jeszcze z Kamilem o to trofeum na poważnie powalczyć. Tak, przewaga w Raw Air naprawdę jest na chwilę obecną olbrzymia. Przypomnijmy, że zeszłoroczny Raw Air wygrał Kraft z przewagą niecałych 30 punktów nad Stochem, który z kolei miał nieco ponad 20 punktów przewagi nad Wellingerem.

No właśnie. Wellinger. Gdy tylko po Pjongczangu Polacy obwołali go najgroźniejszym rywalem Stocha do Kuli, zaczął skakać słabiej. W trzech konkursach zdobył zaledwie 68 punktów i spadł na czwarte miejsce w klasyfikacji generalnej. W tym czasie Stoch zdobył ich 240, Tande 139, Kubacki 135, Johansson 132, Forfang 111, a utrzymujący wciąż drugie miejsce Freitag - 93. Ryśkowi nawet zgolenie wąsów nic nie dało. Nie wiem, czy chciał w ten sposób zmniejszyć swoją wagę, czy poprawić aerodynamikę, czy może stwierdził, że jednak pecha mu przynoszą. W każdym razie nie pomogło.

Nie chcę niczego zapeszać, ale realnie patrząc, istnieją tylko trzy możliwości, by Kamil nie wygrał Raw Air. Dwóch pierwszych nie będę wypowiadał na głos, samo myślenie wydaje mi się niebezpieczne. Trzecia wynika z wadliwego i kuriozalnego regulaminu tego turnieju. Pomimo wytknięcia tego błędu FISowi, błąd ów nie został naprawiony. Wyobraźmy sobie, że w pierwszej serii konkursu drużynowego w Vikersund zostanie zdyskwalifikowany kolega Kamila z drużyny. Polska nie załapie się przez to do drugiej serii (choć przy tej formie chłopaków istniałaby możliwość, żeby się jednak załapali) i Kamil będzie miał o jeden skok mniej od rywali. Nie ze swojej winy. Bye bye 60 tysiaków, przytuli je kto inny.

Właściwie to wiecie, co podejrzewam? Że Kamil przewidział, że coś takiego może się wydarzyć. I jako perfekcjonista i zawodnik wybitny, robi swoje w swoim stylu. Nie martwi się tym i nie skarży się w mediach na organizatorów. On po prostu już teraz buduje taką przewagę nad rywalami, żeby wygrać turniej nawet jeśli taki czarny i kuriozalny scenariusz się zdarzy. Mówię Wam...

Napisałem, że będzie jeszcze tej zimy dwóch Polaków na podium? Napisałem. Po raz dziesiąty w historii, po raz piąty pod wodzą Horngachera, po raz czwarty tej zimy i drugi w konfiguracji Stoch-Kubacki. Napiszę też, że Stefan stanie w końcu na podium tej zimy. Stanął Dawid, stanie i Stefek. Już tyle razy miał szansę, że w końcu się uda. Z samej statystyki tak wynika.

Dzięki drugiemu miejscu w Lillehammer Dawid awansował na ósmą lokatę w generalnej i żadne pechy rywali nie były mu do tego potrzebne. Zganiłem już się sam za minimalizm i brak wiary. Dawid, jesteś gość! Rysiek Piątek powinien już oglądać się za siebie.

W Pucharze Narodów tracimy do Niemiec 339 punktów. Przed Igrzyskami ta różnica wynosiła 476. Trudno wierzyć, że moglibyśmy jeszcze naszych sąsiadów przegonić, ale trzeba przyznać, że trudy końcówki sezonu znosimy lepiej. Czesi mają tak słaby sezon, że oglądają plecy Finów. Mam wrażenie, że kolor różowy będzie im się bardzo źle kojarzył. W tradycyjnej rywalizacji kontynentu północnoamerykańskiego Jankesi wyprzedzają Kanadyjczyków o niemal 25% swego dorobku. Natomiast Francja jest w tabeli wyżej do Włoch.

W poczcie podiumowiczów witamy Roberta Johanssona. Brakowało go tam, bo być tak wysoko w generalce bez jednego choćby miejsca na pudle? Równy z ciebie gość, Wąsaczu.

Jakub Wolny zaliczył serię trzech konkursów z punktami i drugą najwyższą lokatę tej zimy. Gdyby zdołał się załapać do najlepszej "30" w PŚ, to w Planicy bylibyśmy świadkami niesamowitej historii...

Bracia Kobayashi nie są może taką potęgą, jak Prevcowie zeszłej zimy, ale ich wynik i tak imponuje. Są lepsi od ośmiu ekip narodowych, nie wymieniając już nawet tych, które nie zdobyły żadnych punktów...

Na prowadzeniu wciąż Stjernen. Kot awansował na wysokie, szóste miejsce.

Po raz pierwszy pokazuję klasyfikację Plastikowej Kulki drużynowo. Japonia prowadzi, ale nie ma dużej przewagi nad grupą pościgową.

Cytat zupełnie na temat:

"Wazon musi być!" - Kamil Stoch
A co do wazonu?

Cytat zupełnie nie na temat:

"A Ojciec Tadeusz,
Jak Prometeusz,
Wybiera ziemi, ciepło dla ludzi" - Kapela znad Baryczy

I to by było na tyle. Kolejny konkurs w Trondheim. A tam tylko dwie rzeczy są pewne. Pierwsza - Trondheim jest w Norwegii. Druga, że jeśli na podium stanie trzech Polaków, to napiszę kolejny nieplanowany felieton. Czego Wam i sobie życzę, amen.

***

Felieton jest z założenia tekstem subiektywnym i wyraża osobistą opinię autora, nie stanowiąc oficjalnego stanowiska redakcji. Przed przeczytaniem tekstu zapoznaj się z treścią oświadczenia dołączonego do artykułu, bądź skonsultuj się ze słownikiem i satyrykiem, gdyż teksty z cyklu "Okiem Samozwańczego Autorytetu" stosowane bez poczucia humoru zagrażają Twojemu życiu lub zdrowiu. Podmiot odpowiedzialny - Marcin Hetnał, skijumping.pl. Przeciwwskazania - nadwrażliwość na stosowanie językowych ozdobników i żartowanie sobie z innych lub siebie. Nieumiejetność odczytywania ironii. Nadkwasota. Zrzędliwość. Zlosliwość. Przewlekłe ponuractwo. Funkcjonalny i wtórny analfabetyzm. Działania niepożądane: głupie komentarze i wytykanie literówek. Dzialania pożądane - mądre komentarze, wytykanie błędów merytorycznych i podawanie ciekawostek zainspirowanych tekstem.