Okiem Samozwańczego Autorytetu: Sport nas uczy pokory

Sport nas uczy pokory. Mamy swoje marzenia, oczekiwania, przewidywania, czasem przeczucia. Czasem budowane na całkiem sensownych przesłankach. A potem albo się spełniają, albo nie. Truizm? Więc przeczytajmy jeszcze raz i wbijmy sobie do głowy.

Zacznę, dla odmiany, od tyłu. Czyli od niedzieli. W niedzielę polscy skoczkowie, oczywiście niechcący, przekłuli nasz balonik oczekiwań pompowany w mediach zarówno tradycyjnych, jak i społecznościowych. Tyle osób czekało na 40. zwycięstwo Kamila Stocha i trzech Polaków na podium, że od tych oczekiwań ciasno się w Internecie robiło. A tu przyszedł konkurs, jak to często bywa pod ramię z wiatrem, popatrzył, przechylił na lewo głowę, uśmiechnął się może troszkę złośliwie, wyciągnął szpilkę i ... pyk!

I dobrze. Bo jak to stwierdzono w studio Eurosportu - czekalibyśmy na zawody w Zakopanem jak te tłuste, obżarte kociska. A tak, poczekamy sobie jak psy na spacer. Bo że się w końcu doczekamy, jestem jakoś dziwnie spokojny. Jak nie za tydzień, to za dwa. Albo za miesiąc. Ale doczekamy. Bo jest pięknie. Jest wspaniale. Jest fantastycznie. Nie ma jeszcze połowy sezonu a my już przeżyliśmy tyle radosnych chwil. Sztab trenerski świetnie przygotował naszą drużynę i każdy konkurs będzie przynosił nam wiele radości. Bylebyśmy nie byli zbyt pazerni.

***
Słyszeliście już najnowszy dowcip o Chucku Norrisie?
Jest tylko jedna osoba, którą Chuck uważa za wystarczająco wartościową, by śledzić ją na Twitterze.
Kamil Stoch.

Kamil Stoch - jak już pisałem - wciąż przesuwa nam granice wyobraźni. I też uczy pokory. Dał mi kilka cennych lekcji. Bo ja już parę razy myślałem - ok, naskakał się, nawygrywał, teraz to już powoli będzie z górki. Byleby zszedł ze sceny sportowej, będąc wciąż wysoko. A Kamil ani myśli kończyć godnie. On wciąż jest głodny nowych trofeów, nowych zwycięstw, nowych dokonań. Nie stanowią one dla niego celu. Są nagrodą za osiągnięcie celu. Celem jest być lepszym dziś, niż byłeś wczoraj. Zawsze wierzyłem w jego talent, zawsze wiedziałem, że dokona rzeczy niezwykłych. Ale co do tego, czy dogoni Adama Małysza w liczbie zwycięstw w PŚ, byłem sceptyczny. Uważałem, że ta liczba jest tak wyśrubowana, że nie da rady. Tymczasem Kamil nauczył mnie pokory w najlepszy możliwy sposób. Kamilu! Jak najwięcej takich lekcji proszę!


Kurs - Nykänen

10.01.2021 - Podium Pucharu Świata wszech czasów

Pamiętam swoje oczekiwania, że Adam Małysz pobije osiągnięcie Latającego Fina. Gdy Orzeł z Wisły wygrywał swój 38. konkurs - 25 marca 2007 roku, nie miał jeszcze trzydziestu lat. Wtedy wydawało mi się to tylko kwestią czasu. Ale potem przyszły cztery kolejne sezony, osiemnaście miejsc na podium, ale z tego tylko jedno zwycięstwo - to pamiętne zwycięstwo w Zakopanem. Gdy ogłaszał koniec kariery na Holmenkollen w Oslo, już było wiadomo, że 46 zwycięstw nie będzie. Więc pod koniec zeszłego sezonu oceniłem, że nie dokona tego też Kamil. Przecież wtedy nie było wiadomo nawet, czy kolejny sezon się odbędzie. A teraz myślę sobie - Kamil jest znów na takim poziomie, że nie jest to niemożliwe. Zostało siedem zwycięstw. A Kamil z całą pewnością skakać będzie jeszcze w przyszłym sezonie. Więc z na nowo przyswojoną pokorą i z optymizmem patrzę w przyszłość. Nie jestem pazerny, nie siedzę na skraju krzesła. Ale Kamil znów mi przesunął granicę wyobraźni.

Trzeba się zdrowo nagimnastykować, by  w skokach do czegoś dojść.

53 zwyciętwa Schlierenzauera? Aż tak bujnej wyobraźni nie mam. Pamiętam tę zazdrość, gdy bezczelnie uśmiechnięty Austriak rozpędzał się w pucharze świata. Jak się już rozpędził, to łykał te kolejne wiktorie, jak roześmiany motocyklista bez kasku  komary na autostradzie. Czego Adam nie dokonał przed trzydziestką (39 zwycięstw) Gregor załatwił w wieku 22 lat. Osiągnięcie Małysza wyrównał zresztą na tej samej Wielkiej Krokwi, na której polski mistrz wygrał po raz ostatni. I zrobił to dokładnie rok później. Swoje 53. dorzucił przed 25. urodzinami. A potem się zatrzymał. Ale dla jego obecnych i przyszłych rywali nie ma w zasadzie znaczenia, czy się zatrzymał, czy nie. Jego rekord przetrwa jeszcze długo. Może dekadę, może dwie, może do połowy wieku. To jest wynik po prostu kosmiczny. Kiedyś padnie (chyba, że wcześniej świat się skończy). Ale ja myślę, że ten, który ten rekord pobije, jeszcze się nie urodził. 


Oby dziś niebo nie zwaliło nam się na głowy

Andrzej Stękała dobija się do podium Pucharu Świata jeszcze zuchwalej, niż dwie zimy temu Jakub Wolny. Przy czym Kuba zaczął tamtą zimę tak sobie, a rozszalał się w drugiej połowie sezonu. Jędrek zaczął z wysokiego C i mam nadzieję, ba, przekonanie graniczące z pewnością, że na podobnym poziomie dotrwa do końca zimy. Uparty, wytrwały, ambitny góral z Dzianisza spokojnie robi swoje. I w tym cierpliwym uporze przypomina mi trochę Dawida Kubackiego, nawet jeśli w innych kwestiach przypomina Piotra Żyłę. Wszystko wskazuje na to, że ta bolączka, która zapobiegliwym spędzała sen z powiek przez ostatnie kilka sezonów, nie jest już tak dotkliwa. Mamy następne pokolenie, na które można patrzeć z umiarkowanym optymizmem. Kuba Wolny, Andrzej Stękała, potem Paweł Wąsek, Tomasz Pilch... Z tej mąki będzie chleb. Olek Zniszczoł i Klimek Murańka już drugimi Schlierenzauerami nie będą, ale pod okiem Doležala mogą nam jeszcze dać dużo pociechy.


Małomiasteczkowa zima

Organizatorzy konkursów w Niemczech na spółkę z FISem uparcie pracują na to, by polscy kibice mieli powody do kręcenia nosem. Tym razem w sobotę nie zagrali hymnu Kamilowi. Niby żadne przestępstwo, nie jest to obowiązkowe, bo hymn należy grać tylko podczas igrzysk olimpijskich i imprez mistrzowskich. Jest to jednak niepisana reguła, hymn po prostu się gra i jego brak należy do bardzo rzadkich przypadków. Organizatorzy przeprosili. Tłumaczyli się usterką techniczną. Nie, żebym twierdził, że tak nie było, ale jakaś selektywna ta usterka, skoro inne utwory muzyczne z głośników leciały. Potem w świat poszła wiadomość, że organizatorzy (ustami Sandro Pertile) obiecali, że jak znów wygra Polak, to hymn zagrają, ale jak wygra ktoś inny, to nie. Jeśli to prawda, to był to wyjątkowo absurdalny pomysł, za który należy się kolejna fala krytyki. Jeden błąd naprawić drugim? W ramach odszkodowania dla Janka poszkodować Hansa albo Sigurda? Czy jak wywalę się na śliskim chodniku a potem zobaczę, że sąsiad też wywinął orła, to mnie będzie mniej tyłek bolał? Ostatecznie Halvor usłyszał hymn i bardzo dobrze. Ale kolejna wpadka wizerunkowa zaliczona, bo wyszło na to, że organizatorzy złamali obietnicę. Sandro! Ja też oglądałem "Jak stracić przyjaciół i zrazić do siebie ludzi". Ale moim zdaniem to komedia, nie poradnik!



Elo. No w Nojsztadzie, a gdzie.

Ale i bez hymnu sobota była dniem, który na trwale zapisał się w annałach polskich skoków. 39. triumf Kamila Stocha. Po raz dwudziesty w historii dwóch Polaków stanęło na podium PŚ. Polacy dorzucili do Pucharu Narodów 268 punktów w jednym konkursie. Takiego numeru to nawet Stef Horn nam nie potrafił wyczarować. Lepszy numer wykręcił tylko raz Kruczek. Tego dnia, co to podbiliśmy Engelberg. Przyjdzie czas i na tamten rekord. Zabrakło ledwie dwunastu punktów. Piotrek Żyła zbiera kolejne drugie i trzecie miejsca a jak tak strasznie ściskam kciuki za jeszcze jedno zwycięstwo. Dlaczego? Jako zakręcony na punkcie różnych tabelek i statystyk geek, chcę koniecznie, by w "tabelce podiumowej wzoru medalowego" przeskoczył Piotra Fijasa. Należy mu się. Bo i tych podiów ma więcej i medal brązowy z ważniejszej imprezy przywiózł i na Turnieju Czterech Skoczni lepsze miejsce zajął. A tu w rzeczonej tabelce wciąż jest niżej. 
 

Kariera, mówili. Równouprawnienie, mówili. Uczciwy podział obowiązków, mówili...

Mamy przebudzenie Finów. W Pucharze Narodów wyprzedzili Kanadę. Wow. Szaleństwo. Za to Czesi nadal oglądają plecy Włoch i Estonii. Przebudził się też Stefan Kraft. Zdobywca Kryształowej Kuli w zeszłym sezonie stanął wreszcie na podium. A i optycznie jego skoki zaczynają wyglądać zdecydowanie lepiej. Mocny Stefek będzie się sprężał na czempionat w Oberstdorfie i jakoś tak czuję w kościach, że będzie tam mocny. A jako że zbliża kolejny konkurs drużynowy (Zakopane) to i Norwegowie się sprężają. Wiadomo, mówisz "drużynówka" - myślisz "Norwegowie". I na odwrót.


Od tego, co wyprawia Stoch, rywalom włosy się jeżą na głowie...

Trzecie miejsce Krafta to dopiero trzecie austriackie podium, czwarte, gdyby liczyć z drużynowymi.

Jakub Wolny powrócił do pucharu świata w świetnym stylu. Zdobył prawie tyle samo punktów, co Andrzej Stękała i awansował w klasyfikacji generalnej o 19 miejsc. Być może drewniana skocznia w Neustadt mu wyjątkowo pasuje. Ale aż trudno sobie nie zadać pytania, co by było, gdyby to on wystartował na Turnieju Czterech Skoczni. Gdyby to on pokonał w Pucharze Kontynentalnym Maćka Kota o jeden punkcik, a nie odwrotnie. Tego się już nie dowiemy. Wiemy natomiast, że Szybki odzyskał swój dawny pazur. I gdyby ktoś z czwórki medalistów z Planicy obniżył loty przed Oberstdorfem, to polskim sztabie trenerskim raczej nie wybuchnie panika. Gdyby jeszcze Olek Zniszczoł zaczął w końcu przekładać skoki treningowe na konkursowe, można by było co weekend ściskać kciuki za sześciu Polaków w pierwszej dziesiątce konkursu. Takie mamy czasy.

Co się dziwić, że w Pucharze Narodów liderujemy, choć niedzielna wpadka zmniejszyła naszą przewagę do zaledwie osiemnastu punktów. Warto przypomnieć, że na przykład po konkursach w Niżnym Tagile, traciliśmy do liderującej Norwegii 308 punktów. Jeszcze w sobotę wyprzedzaliśmy ją o prawie 150 punktów. Teraz mamy nad nią minimalną, ale jednak przewagę.

Regulamin Turnieju o Plastikową Kulkę można znaleźć w tym felietonie.


Cytat zupełnie na temat:
Kacper Merk: "Kamil zrównał się dziś pod względem pucharowych zwycięstw z Adamem Małyszem. Pewnie lada moment go wyprzedzi."
Dawid Kubacki: "Myślę, że Adam już ma marne szanse dorobienia jakiegoś zwycięstwa. Chyba, że w karty".

Cytat zupełnie nie na temat:
"Prędko! Zanim dotrze do nas, że to bez sensu"
Król Julian

I to by było na tyle z jakże szczęśliwego, radosnego, wspaniałego dla nas Titisee-Neustadt. A już za tydzień... tak tak moi mili, już za tydzień, choć zapewne wszyscy wiecie, to i tak to ogłaszam z duma i pompą - intergalaktyczne igrzyska w Zakopanem! A tam, tylko dwie rzeczy są pewne. Miś Krokiewka i wuwuzele. Że niby zawody bez kibiców, ograniczenia w przemieszczeniu, godzina policyjna, czy inne bzdety? Na polskiego kibica z takimi kapiszonami? Panie... my z dziadkiem nie takie mosty...

Ceterum autem censeo notas style esse decedam.
***
Felieton jest z założenia tekstem subiektywnym i wyraża osobistą opinię autora, nie stanowiąc oficjalnego stanowiska redakcji. Przed przeczytaniem tekstu zapoznaj się z treścią oświadczenia dołączonego do artykułu, bądź skonsultuj się ze słownikiem i satyrykiem, gdyż teksty z cyklu "Okiem Samozwańczego Autorytetu" stosowane bez poczucia humoru zagrażają Twojemu życiu lub zdrowiu. Podmiot odpowiedzialny - Marcin Hetnał, skijumping.pl. Przeciwwskazania - nadwrażliwość na stosowanie językowych ozdobników i żartowanie sobie z innych lub siebie. Nieumiejętność odczytywania ironii. Nadkwasota. Zrzędliwość. Złośliwość. Przewlekłe ponuractwo. Funkcjonalny i wtórny analfabetyzm. Działania niepożądane: głupie komentarze i wytykanie literówek. Działania pożądane - mądre komentarze, wytykanie błędów merytorycznych i podawanie ciekawostek zainspirowanych tekstem. Kamil Stoch ostrzega - nieczytanie felietonów Samozwańczego Autorytetu grozi poważnymi brakami wiedzy powszechnej jak i szczegółowej o skokach.

P.S. Kochani, nie karmcie mi tu trolli. Ja też się będę starał.

P.S. 2.  Za grafikę tytułową serdecznie dziękuję naszemu Gandalfowi grafiki komputerowej, Merlinowi Twittera i Rumburakowi statystyk, człowiekowi, który jedenaście lat czekał na autograf Kamila Stocha - nieocenionemu koledze redakcyjnemu - Adamowi Bucholzowi.