Okiem Samozwańczego Autorytetu: No smuteczek. Raczej.

W pomieszczeniu wisiała nerwowa atmosfera. Była tak gęsta, że dałoby się w niej zawiesić nie tylko siekierę, ale parę kowadeł. Dym papierosowy spowijał spocone twarze szarym całunem. Pot kroplił się na czołach. Pod czołami - smętne oczy, poniżej oczu – markotne miny.

Kamil Stoch

Kamil Stoch

fot. Tadeusz Mieczyński

- Panowie, spójrzmy prawdzie w oczy. Sukces, to to nie był - zagaił prezes związku.
- Dajcie mi spokój, ja tu tylko protokołuję - zmarszczyła brwi Alicja Prawda, sekretarka.
- Pani Alu, to tylko taka przenośnia - zapewnił prezes.
- A, no chyba że tak - rozpogodziła się protokolantka.
- Zatem sukces, to to nie był - podjął prezes.
- No, drugie miejsce w sobotę, to było, nie było, podium, prawda? - zaoponował wiceprezes.
- Finansowo też wyszliśmy na swoje - zapewnił skarbnik.
- Serio? Jestem zaskoczony - mruknął prezes i spojrzał koso na przewodniczącego komitetu organizacyjnego.
Przewodniczący poprawił się na krześle, jakby coś ugryzło go w prawy pośladek.
- Czy kolega będzie łaskaw nam wytłumaczyć co to za pomysł z tym wodzirejem? Po co wodzirej, gdy nie ma nad kim wodzić reju? Dla kogo on emitował w eter te decybele? Kto sfinansował jego występ? Bo jestem pewien, że nie okoliczne świstaki i kozice. Miałem w tej sprawie kilka bardzo nieprzyjemnych telefonów - prezes nasrożył wąsa i wyglądał bardzo śmiesznie, bo przecież zgolił go już dawno temu.
- Te.. telefonów? - zająknął się przewodniczący. - Od świstaków?
- Nie kolego! - huknął prezes. - Od TePeNu, Greenpeace'u Polska i jednej lewicowej posłanki!
- To dla tych ludzi, co pod skocznię przyszli - tłumaczył się przewodniczący.
- No właśnie. Sanepid też do mnie dzwonił. Że zamiast promować odpowiedzialną postawę i apelować do ludzi, by oglądali skoki w telewizji, przyciągnęliśmy ich pod skocznię i dyskotekę im urządziliśmy. Komendant też miał do mnie pretensje, że policjanci zamiast chuliganów łapać, musieli stać pod skocznią i mandaty wypisywać - kontynuował prezes. - No ale dobra, ja nie o tym chciałem. Z trenerem jeszcze nie rozmawiałem, ale te wyniki to trochę mnie niepokoją. Panowie mają jakieś pomysły?
Zapadła niezręczna cisza. W końcu ktoś mruknął.
- Zadzwońmy do Chińczyków, czy może nie wezmą sobie tych lutowych konkursów z powrotem...
***

No. Bo uwierzcie albo nie. Ale pomijając Niżny Tagił dokąd wysłaliśmy rezerwy, to w jakich dwóch konkursach indywidualnych wypadliśmy najbladziej? W Zakopanem i w Wiśle. Coś nam tej zimy ściany nie pomagają. Coś nam tej zimy skakanie na polskich skoczniach nie wychodzi. Co konkurs w Polsce - to słaby wynik. To już może lepiej skakać za granicą? Zakopane? Nie polewaliśmy się szampanem. Drugie miejsce drużyny w sobotę trzeba realistycznie ocenić jako mały zawód i duży niedosyt. Ale nie ma się co rozwodzić. Jest kolejne podium i za kilka lat to się będzie liczyć, a nie okoliczności. Polska druga? No druga. Zakręcił wiatr Stękale, to zakręcił. Na cug drążyć temat.


Nikt się nie spodziewał!

Austria wygrała konkurs drużynowy w Wiśle na inaugurację. I wygrała znów w Zakopanem. Dlaczego więc byliśmy tacy zaskoczeni ich zwycięstwem? Szczególnie, że wygrali przecież serię próbną? Ano dlatego, że do Zakopanego przyjechali bez Krafta. Ano dlatego, że w pucharze narodów byli przed zakopiańskimi konkursami daleko za plecami czołowej trójki. Ano dlatego, że w czołowej dziesiątce pucharu nie ma żadnego Austriaka. Ano dlatego, że indywidualnie uciułali do tej pory zaledwie trzy podia i żadnego zwycięstwa. Ano dlatego, że przed Zakopanem Huber był w generalce jedenasty, Hayböck osiemnasty, Aschenwald dwudziesty pierwszy a Hörl czterdziesty szósty. Ano dlatego, że w pięciu ostatnich konkursach indywidualnych ich dorobek punktowy trzy razy był zaledwie dwucyfrowy. Ano dlatego że jakby podliczyć miejsca, które drużynowo Austria zajmowała w indywidualnych konkursach od początku sezonu, to byłyby to: 2,6,6,2,5,5,3,4,3,3,4,3. Ale tej zimy, to Austriacy są Norwegami. To oni mobilizują się na drużynówki. I choć w Planicy musieli się obejść smakiem, to w pucharze świata wygrali oba konkursy.


Jest ambicja, jest forma, jest atmosfera, zabrakło szczęścia do warunków

O ile sobota była dla nas niedosytem, o tyle niedzielne wyniki są po prostu porażką. Śmiem wątpić, czy obecność Piotra Żyły by coś poprawiła, bo to po prostu nie był nasz dzień. Na ile zawiniły warunki, a na ile słabsza dyspozycja, to już nawet niespecjalnie chce mi się roztrząsać. Występ w Zakopanem jest najsłabszym tej zimy, nie licząc Niżnego Tagiłu, dokąd wysłaliśmy rezerwy. We wszystkich pozostałych konkursach drużynowo zawsze zgarnialiśmy ponad sto punktów. W Zakopanem się to nie udało. 

Stacje telewizyjne mają do Graneruda pretensje. Jeździ tak wolno, że przewala im czas w ramówce...

Co się dzieje z Granerudem? Jego prędkości najazdowe wyglądały tak, jakby mu narty posmarowano szarym mydłem, a nie smarami. Golas nie tylko był najwolniejszy we wszystkich seriach rozgrywanych w Zakopanem. Napisać coś takiego, byłoby sporym niedomówieniem. On był jak wóz z kapustą o zardzewiałych osiach, ciągnięty przez wyjątkowo leniwego muła przez najbardziej błotnisty trakt prypeckich bagien. Zwykle był o dwa kilometry wolniejszy od najszybszych, o kilometr, lub półtora wolniejszy od średniej i o pół kilometra wolniejszy od najwolniejszego po nim zawodnika. (Co prawda protokół z sobotniej serii próbnej próbował mi wmówić, że Hayböck był wolniejszy od niego o osiem kilometrów na godzinę, ale umówmy się, że to musi być literówka, a raczej - cyfrówka). W niedzielę poprawił się o tyle, że do najwolniejszych rywali tracił już niewiele, ale nadal był czerwoną latarnią stawki. Ponieważ do tej pory prędkości najazdowe Halvora oscylowały w okolicach średniej, lub nieznacznie ją przekraczały, ewidentnie widać, że w Zakopanem pojawił się jakiś problem. Jeśli Norweg nie potrafi dostosować swojej pozycji najazdowej do torów Wielkiej Krokwi, to tylko się cieszyć, że dwa kolejne lutowe konkursy też odbędą się w stolicy Tatr. Tak, wiem, przed chwilą żartowałem, że już może lepiej, żeby nasi skakali w Chinach. 

Inna sprawa, że w kontekście tych problemów szkoda, że musieliśmy odbębnić tę drużynówkę. Teraz, z perspektywy niedzielnego wieczoru wyraźnie widzimy, że korzystniejszy byłby konkurs indywidualny. Bo Stoch miałby kolejną szansę, by podgonić mającego problemy na Wielkiej Krokwi Graneruda.  I mówię to ja - obrońca konkursów drużynowych. To znaczy - to skomplikowane. Tak, wiem, rozumiem, skoki to sport indywidualny. Konkursy drużynowe są pewnym udziwnieniem. Uważam jednak, że to udziwnienie jest miłym urozmaiceniem. Jak dla mnie, w sezonie pucharowym powinno się rozgrywać pięć konkursów drużynowych. Ale w Polsce tylko jeden - albo w Wiśle, albo w Zakopanem. 

Polska duma, polska chwała - zuch z Dzianisza, Pan Stękała

Będą dwa konkursy indywidualne w Zakopanem. Na Walentynki. I strategicznie uważam, że to dobrze. Choć sercem wolałbym Wisłę. A najlepiej, gdyby był to Szczyrk. Po pierwsze dlatego, że im więcej różnych skoczni w kalendarzu, tym lepiej. Po drugie - im więcej POLSKICH skoczni w kalendarzu, tym lepiej. Po trzecie - skoczni normalnych powinno być  kalendarzu więcej. Przynajmniej ze trzy. Inaczej rozgrywanie konkursu na takim obiekcie podczas igrzysk czy mistrzostw mija się z celem. Znów stoję na stanowisku, że urozmaicenie jest cenne. Mamy w sezonie dwa, trzy weekendy ze skoczniami mamucimi, miejmy dwa, trzy weekendy ze skoczniami normalnymi. 

Ta dziwna pandemiczna zima była najlepszą okazją, by Szczyrk zawitał do kalendarza pucharu świata. Skoro nie trzeba martwić się o kibiców, to Skalite z relatywnie małymi trybunami pasowałaby bardziej, niż w innych sezonach. No ale PZN i FIS poszły na łatwiznę. Zakopane czy Wisła to dla organizatorów gotowe rozwiązania. Wiadomo co gdzie stoi, co gdzie podpiąć i kto którędy chodzi. Każda nowa skocznia to wyzwanie, bo wszystko trzeba wymyślić na nowo. Gdzie ustawić kontenery dla ekip, jeśli nie ma dla nich gotowych domków. W jakich miejscach poustawiać bilboardy i dmuchańce, by dobrze prezentowały się w telewizji. Gdzie mają stać kamery, gdzie ulokować kontrolę sprzętu, w jakich miejscach zamontować aparatury pomiarowe i do jakich gniazdek to wszystko podłączyć. Ale przede wszystkim - komu dać zarobić. W jakich hotelach i pensjonatach zameldować gości. Kto ma dostarczyć catering. Kto zapewni transport. I tak to się kręci.

Złe wiadomości płyną do nas z Rumunii i Norwegii. Konkursy w Râșnovie oraz Raw Air są zagrożone. Jeśli oba kraje utrzymają obecny poziom pandemicznych środków bezpieczeństwa, może się okazać, że te konkursy zostaną odwołane. W Rumunii nikt nie będzie chciał skakać, bo to może oznaczać kwarantannę zamiast rywalizacji na mistrzostwach w Oberstdorfie. W Norwegii nikt nie będzie mógł skakać, bo będzie musiał siedział na kwarantannie po przybyciu z innego kraju. Co gorsza - jeśli zawody zostaną odwołane, może być zbyt mało czasu, by zorganizować gdzieś zastępstwa. W takim wypadku ocenianie szans Kamila na Kryształową Kulę traci sens. Pozostają modlitwy, nowenny, rzucanie uroków, lub lepienie laleczek voodoo - co tam kto woli. Można też zapaść się w fotelu i rozmyślać o nieuniknionej entropii, wszechobecnym rozkładzie, tym, że ludzkość zdąża do zagłady, wszyscy kiedyś i tak umrzemy i co na prawdę w życiu ma sens?


Zaklinacze wiatru

 Mały skandal dyplomatyczny wywołali organizatorzy, wieszając flagę Estonii do góry nogami. W Bischosfhofen odwrotnie wisiała Bułgaria. Dodajmy do tego aferkę z polskim hymnem w Neustadt i można dojść do wniosku że organizatorzy konkursów też czasem zapadają się w fotelu i zaczynają rozmyślać...

Apropos skandalu. Piotr Żyła został zdyskwalifikowany w piątek. Nie wiem jak Wy, ale ja jestem bardzo zawiedziony, że marszałek Witek nie zarządziła reasumpcji tych kwalifikacji. Prezydent Duda też w nocy nie podpisał jakiejś szybkiej nowelizacji, żeby na przykład Żyłę mógł zastąpić któryś z synów pani Emilewicz. No ale cóż, dużo się mówi o patriotyzmie a jak trzeba przejść od słów do czynów...

Bardzo się martwię o Yukiyę Satō. Niektórzy Japończycy biorą sobie zbyt do serca kodeks bushido. Już w Titisee-Neustadt kieszonkowy Japończyk kilka razy karał swoją fizys za kiepskie skoki, ale w Zakopanem to już stało się groźne. Satō nie wystąpił w serii próbnej w niedzielę  i  z dobrze poinformowanego źródła wiem, że nie chodziło o zmęczenie nóg, tylko zbyt obolały policzek. Kibicujmy chłopakowi, żeby te skoki były przynajmniej przyzwoite, bo przecież się jeszcze kiedyś znokautuje, chucherko.

Grono podiumowiczów nie urosło w ten weekend. Wciąż ściskam kciuki za zwycięstwo Piotra Żyły.

Cytat zupełnie na temat:
"Granerud nie powiedział jeszcze ostatniego słowa"
Adam Małysz

Mam nadzieję, że raczej będzie czytał bajki polskim przedszkolakom jak w Zakopanem, a nie wkurzał polskich Januszy i Sebixów, jak w Innsbrucku. 


Cytat zupełnie nie na temat:
"Szkoda Ziutka. Dobry był z niego herbatnik".
Alternatywy 4

I to by było na tyle z Zakopanego. Już za tydzień w swe gościnne progi zaprosi skoczków Salpausselkä w Lahti. A czasy mamy takie, że w Lahti tylko dwie rzeczy są pewne - maseczki i testy.
 

Ceterum autem censeo notas style esse decedam.
***
Felieton jest z założenia tekstem subiektywnym i wyraża osobistą opinię autora, nie stanowiąc oficjalnego stanowiska redakcji. Przed przeczytaniem tekstu zapoznaj się z treścią oświadczenia dołączonego do artykułu, bądź skonsultuj się ze słownikiem i satyrykiem, gdyż teksty z cyklu "Okiem Samozwańczego Autorytetu" stosowane bez poczucia humoru zagrażają Twojemu życiu lub zdrowiu. Podmiot odpowiedzialny - Marcin Hetnał, skijumping.pl. Przeciwwskazania - nadwrażliwość na stosowanie językowych ozdobników i żartowanie sobie z innych lub siebie. Nieumiejętność odczytywania ironii. Nadkwasota. Zrzędliwość. Złośliwość. Przewlekłe ponuractwo. Funkcjonalny i wtórny analfabetyzm. Działania niepożądane: głupie komentarze i wytykanie literówek. Działania pożądane - mądre komentarze, wytykanie błędów merytorycznych i podawanie ciekawostek zainspirowanych tekstem. Kamil Stoch ostrzega - nieczytanie felietonów Samozwańczego Autorytetu grozi poważnymi brakami wiedzy powszechnej jak i szczegółowej o skokach.

P.S. Kochani, nie karmcie mi tu trolli. Ja też się będę starał.

P.S. 2 Za grafikę ponownie dziękuję Adamowi Bucholzowi. Potrafiłby przy pomocy zdjęcia przekonać mnie samego, że weekend spędziłem pod Wielką Krokwią. Albo na Bali. Albo na Coruscant.