Ammann, Schmitt i Schlierenzauer oczyma Wernera Schustera

Werner Schuster, który w 2019 roku po ponad dekadzie owocnej pracy z reprezentacją Niemiec, przekazał pałeczkę Stefanowi Horngacherowi, wrócił do swoich trenerskich korzeni. Dziś podobnie, jak kilkanaście lat temu, pracuje w słynnym gimnazjum w Stams, gdzie szkoli młodych adeptów dyscypliny. Kilka dni temu udzielił obszernego wywiadu dla Neue Buercher Zeitung. Większą część rozmowy zajmuje temat wybitnych sportowych jednostek, które Schuster spotkał na swoje drodze. 

Werner Schuster

Simon Ammann

- W przeciwieństwie do Andreasa Küttela nie znałem Simona osobiście, gdy w 2007 roku obejmowałem reprezentację Szwajcarii. Byłem pod jego wrażeniem już podczas naszego pierwszego spotkania. Simon zawsze przyjmuje trochę zamyśloną pozę, widać, że analizuje sytuację. Czułem się trochę jak podczas egzaminu. Nie chcę sprawiać wrażenia, że ​​uważam się za ojca jego sukcesów, ale wierzę, że udało mi się nadać rozmach jego dalszej  karierze. Mój następca, Martin Künzle był trenerem zawodników startujących w zawodach Pucharu Kontynentalnego. Zrobiliśmy razem kilka rzeczy. Wydaje mi się, że Martin odniósł korzyści z tej współpracy. Kiedy przechodziłem do Niemiec, Simon poprosił mnie najpierw o pozostanie w Szwajcarii. Ale potem przemyślał wszystko i powiedział: „Właściwie to zrób to, co czujesz, że powinieneś zrobić. Jestem wdzięczny za twoje wskazówki, teraz już wiem, co robić." 

- Simon wszystko może, ale nic już nie musi. Jeśli uznaje, że ​​to co robi,  jest satysfakcjonujące, nikt nie może mu tego zabraniać. Jest tak wyjątkowym facetem, że nawet jeśli niczego już nie osiągnie i tak na zawsze pozostanie wielki. Wygląda teraz dużo lepiej niż na początku sezonu, bardzo się poprawił. Pozostaje jednak podstawowy problem. Skok i pierwsza faza lotu znów są u niego całkiem niezłe, ale potem widać, że trochę się prostuje. Druga faza lotu wciąż nie jest na poziomie, który pozwalałby Simonowi lecieć jeszcze dalej. Prawdopodobnie ma to związek z jego poważnym upadkiem w 2015 roku w Bischofshofen. Również podczas lądowania brakuje mu swobody, wygląda to jakby skakał z balkonu na taras.

Martin Schmitt

- Z Martinem wiąże się szczególna historia. Po kilku sezonach bez sukcesów zajął drugie miejsce podczas Mistrzostw Świata w 2009 roku. Ten medal przyniósł mi duże uznanie w Niemczech. Wiem więc, ile zawdzięczam Martinowi. To trudne balansowanie: jako trener jesteś pod presją, oczekuje się medali, potrzebujesz młodych sportowców, którzy zapewnią powiew świeżości. Z drugiej strony trzeba poświęcić sporo energii zasłużonym sportowcom, aby mogli spokojnie walczyć o powrót do dawnej dyspozycji. Zawsze jest potem szansa, że pozostaną przy systemie, na przykład w charakterze trenera młodzieży.

- Martin był powodem, dla którego przyjąłem ofertę zostania ekspertem w Eurosporcie. Wiedziałem, że z nim mogę to robić w zadowalający sposób. Podczas tegorocznego Turnieju Czterech Skoczni komentowaliśmy zawody z  Monachium. Po transmisjach braliśmy jedzenie od Chińczyka na wynos, piliśmy piwo i odbyliśmy wspaniałe rozmowy.

Gregor Schlierenzauer

- Przed ubiegłym sezonem znów częściowo nawiązaliśmy współpracę. Wielu uważało, że powrót na szczyt to w jego przypadku tylko kwestia czasu. Bo tak naprawdę Gregor wie, jak to zrobić. Ale twierdzę, że właśnie dlatego, że tyle wygrał, jest mu tak ciężko. Jest zbyt niecierpliwy. Każdy, kto wcześniej tyle wygrał, popełnia w takiej sytuacji te same błędy, niezależnie od tego, czy nazywa się Severin Freund, Peter Prevc czy Gregor Schlierenzauer. Kiedy osiągną szóste miejsce, mówią „w końcu!” - i chcą pominąć kolejny krok i być już na szczycie. Po czym kończą kolejne zawody na 25. miejscu. Gregor nie daje sobie czasu. 

- Miałem dobre przeczucia przed tym sezonem, Gregor został mistrzem Austrii. Następnie wszystko, co tylko mogło pójść nie tak, własnie w ten sposób poszło. Teraz jeszcze ta kontuzja. To chyba nic strasznego, ale dla niego sezon się skończył. Mimo to nadal uważam, że ma ogromne szanse, by znów stanąć na podium. Jeśli Gregor będzie potrzebował mojej rady, nadal jestem dla niego dostępny.

- Dla mnie to sprawa serca. Móc opiekować się takim juniorem, to było dla mnie jak wygrana na loterii. Może zrobiłbym karierę trenerską bez niego, ale na początku był moim punktem odniesienia. Nie każdy ma takie szczęście, że trafia na skoczka, który w wieku szesnastu lat natychmiast wznosi się na absolutny szczyt. Z tego też powodu pojechałem pracować do Szwajcarii. Chciałem zrobić kolejny krok na przód, a wiedziałem, że jako trener juniorów będę musiał czekać co najmniej dwadzieścia lat na kolejnego Schlierenzauera.