„To moje marzenie i cel” – Anna Twardosz celuje w olimpijski debiut

Za Anną Twardosz najlepszy sezon w karierze – letni i zimowy tytuł mistrzyni Polski oraz życiowe wyniki w Pucharze Świata. 24-latka zakończyła zimę 2024/25 z dorobkiem 80 punktów, co dało jej prawo startu w finale sezonu w Lahti, a ostatecznie 32. miejsce w końcowej klasyfikacji generalnej. Liderka kadry dowodzonej przez trenera Marcina Bachledę już myśli o kolejnych wyzwaniach, z igrzyskami olimpijskimi na czele.

Anna Twardosz

Skijumping.pl: Jak odbierasz finałowy konkurs sezonu w Lahti? Historyczny – po raz pierwszy z udziałem polskiej skoczkini.

Anna Twardosz: Skakałam na luzie, ale nie wyszło, jak chciałam (28. miejsce – przyp. red.). Pierwszy raz brałam udział w konkursie, w którym nie musiałam walczyć o czołową „30”. Były 32 dziewczyny, ale druga seria była niemal zagwarantowana. Nie była to walka w kwalifikacjach, a następnie z 40 zawodniczkami w konkursie, kiedy odczuwa się większą presję. Nie poszło, ale jestem bardzo zadowolona z całej zimy. Finał w Lahti był dla mnie czystą zabawą, zamknięciem i przypieczętowaniem sezonu.

Sygnał do ostatniego skoku zimy dała ci Pola Bełtowska. To symboliczne. Przed rokiem doświadczyłyście nieoczekiwanej zmiany trenera reprezentacji. Grupa jednak odżyła, panuje w niej dobra atmosfera i wiecie, do czego dążycie. Duża w tym zasługa trenerskiego duetu, który tworzą Marcin Bachleda i Stefan Hula.

Tak, jest nas mało, ale każdy ma swoje cele. Indywidualne i grupowe. Wszyscy razem zmierzamy w jednym kierunku. Panuje między nami bardzo fajna atmosfera. Nie ma zgrzytów. Nikt nie życzy nikomu źle. Wszyscy się wspierają. Jesteśmy drużyną i walczymy dla Polski.

Na początku przygotowań do ostatniej zimy mówiłaś, że fajnie byłoby wskoczyć do czołowej „30” i nie wypaść z niej. Nie było tak, że zawsze meldowałaś się w rundzie finałowej, ale 10 z 17 konkursów kończyłaś na punktowanych pozycjach.

Trochę jestem na siebie zła i czuję pewien niedosyt, że nie byłam w czołowej „30” sezonu na papierze. Bardzo się cieszę, że wystartowałam w finałowym konkursie zimy w Lahti, ale mam nadzieję, że w przyszłym sezonie fizycznie znajdę się już w tej „30” i wystartuję w finałowym konkursie.

Kamyczkiem do ogródka najlepszej zimy w karierze jest Trondheim? Na mistrzostwach świata chyba oczekiwałaś od siebie więcej. Skończyło się na 29. i 36. pozycji w zmaganiach indywidualnych.

To była główna impreza sezonu. Oczekiwałam od siebie dużo. Trochę zjadł mnie stres. Na obu skoczniach miałam bardzo dobre kwalifikacje (20. i 19. lokata – przyp. red.), więc oczekiwania rosły. W konkursach nie poszło po mojej myśli, ale to przeszłość. W nadchodzącym roku czekają nas igrzyska olimpijskie i na tym się skupiam.

W Engelbergu przerwano konkurs, kiedy zajmowałaś 8. miejsce, a do końca rywalizacji zostało siedem prób. Można było mieć obawy, że ta chwila może ciążyć w dalszym ciągu sezonu. Po resecie dogoniłaś jednak czołową „15” – w Ljubnie.

Dogoniłam! Kiedy wróciłam z Engelbergu, mama przypomniała mi przysłowie mówiące, że co się odwlecze, to nie uciecze. Zrobiłam swoje w równym konkursie, gdzie były dwie serie – bez problemów z wiatrem. I znalazłam się w najlepszej „15”.

Wydaje się, że nareszcie złapałaś pucharowy rytm startowy. W sezonie 2023/24 – trenowana przez Haralda Rodlauera – jeździłaś niemal na wszystkie zawody, ale to było na swój sposób traumatyczne zbieranie doświadczenia, bo punkty wpadały jak na lekarstwo. Czy tamte chwile przygotowały cię właściwie na minioną zimę i życie w profesjonalnym sporcie?

W sezonie 2023/24 byłam po pewnym przestoju, to była trudna zima. Wcześniej nie jeździłam na wszystkie zawody. Wtedy stwierdziliśmy, że startujemy wszędzie i trzeba było tak robić. Nie ma się dużo do gadania, kiedy trener coś powie. Trzeba go słuchać. To dało mi naprawdę dużo doświadczenia. Patrząc na tę zimę, znacznie łatwiej było przystosować mi się do warunków rywalizacji. Towarzyszył mi mniejszy stres i dużo bardziej czułam się jak na treningu.

Widać przemianę. W przeszłości byłaś w cieniu pucharowej stawki. Teraz jedziesz na skocznię jak po swoje.

Dokładnie. Wiem, co mam robić. To nie jest już mój pierwszy raz i staje się to dla mnie rutyną. Tego się trzymam.

Poprawa fazy lotu okazała się kluczem w ostatnich miesiącach?

Rezerwy były, zmniejszyły się, ale dalej są. Jest to dla mnie najtrudniejszy temat w kontekście całego skoku. Jest dużo lepiej, niż było kiedyś, ale są rezerwy. „Pakuję” klatką i nie czuję tego tak, jak to widać na nagraniach, ale mam nadzieję, że latem uda się to poprawić i będę mogła ulecieć z tego jeszcze dalej.

Po długim sezonie da się dostrzec u ciebie chęć dalszej pracy.

Jak ma być inaczej, po takim sezonie <śmiech>? Bardzo się cieszę! Nie czuję, że potrzebuję odpoczynku i złapania oddechu. Od razu weszłabym w zasadzie w następny sezon!

Wspomniałaś o igrzyskach, które odbędą się we Włoszech. Jak do nich podchodzisz?

Dla mnie to jest tak, że będę myśleć o igrzyskach dopiero wtedy, kiedy już tam będę. Wiadomo, to moje marzenie i cel. Dążę do nich, jedną nogą mam kwalifikację, ale nie jestem tam jeszcze. Przede wszystkim chcę tam pojechać, a następnie pokazać się z jak najlepszej strony.

W Polsce brakuje nam skaczących dziewczyn. Jako mistrzyni kraju, co powiedziałabyś młodym dziewczynkom, które próbują swoich sił choćby w zawodach ORLEN Cup Kids?

Sport jest dla wytrwałych ludzi. Skoki narciarskie są dla osób, które lubią adrenalinę, ale naprawdę warto. To przygoda do końca życia. Będzie co wspominać na starsze lata.

Nie jest łatwo, ale twoja historia pokazuje, że po najbardziej intensywnych burzach może wyjść słońce na sportowej drodze.

Tak, słońce zawsze wychodzi. Jak to się mówi… Jak jest dobrze, to trzeba płakać, bo będzie źle. A jest źle, to trzeba się uśmiechać, bo to znaczy, że będzie dobrze <śmiech>...

Z Anną Twardosz – w Lahti – rozmawiał Dominik Formela