Skoki narciarskie w USA - jak to się zaczęło?

Pierwsze skoki w krajach słowiańskich odnotowano w 1904 roku w Czechach, gdzie niejaki Jodas uzyskał trzykrotnie odległość 9,5 m. Polacy swój pierwszy konkurs rozegrali pod Lwowem w 1907 roku. Zanim jednak zaczęto przypinać narty na prowizorycznych skoczeńkach w środkowej Europie, już wcześniej robiono to za wielką wodą.

Bracia Mikkel i Torjus Hemmestvedowie byli wychowankami legendarnego pioniera skoków narciarskich Sondre Nordheima. W latach 80. dziewiętnastego wieku brylowali w zawodach na Holmenkollen. Obaj z zawodu byli szewcami, lecz ciężko było im wyżyć z tej pracy. W drugiej połowie lat 80.  Mikkel w poszukiwaniu lepszego życia wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, a rok później podążył za nim brat. Od 1879 roku w fabryce Martina Stranda w St. Paul produkowano narty, więc ten typ sprzętu sportowego był już znany za oceanem, ale to norwescy bracia byli pierwszymi, którzy pokazali Amerykanom, że mogą one służyć także do skakania. W 1886 roku w Red Wing zbudowali skocznię narciarską, pozwalającą na osiąganie kilkunastometrowych odległości, a rok później na większym obiekcie przeprowadzono premierowe na terenie USA oficjalne zawody. Zwyciężył w nich Mikkel, przekraczając jako pierwszy w Stanach odległość 30 metrów.

Zaraz potem zaczęły powstawać kolejne skocznie, m.in. w St. Paul, Stillwater, Euclaire, na których seryjnie zwyciężał będący poza jakimkolwiek zasięgiem rywali Mikkel Hemmestved. Stworzył też swój autorski, charakterystyczny styl lotu, który próbowali naśladować inni. Około 1893 roku rozwój skoków w Red Wing mocno przystopował. Wpływ na to miały warunki ekonomiczne w regionie, ale również bezśnieżna aura. Dyscyplina jednak rozprzestrzeniała się w innych rejonach. Dwa lata wcześniej Mikkel wrócił do Oslo, by jego żona mogła urodzić dziecko w ojczyźnie. Niestety, wówczas wydarzyła się największa życiowa tragedia Hemmestveda. Zarówno żona jak i dziecko nie przeżyły porodu. W tym samym roku ogromny dramat spotkał też jego brata, którego małżonka zmarła na gruźlicę, pozostawiając go z dwójką małych dzieci. 

Obaj ograniczyli swoją aktywność sportową. Torjus poświęcił się produkcji nart, zmarł w Minnesocie w 1930 roku. Mikkel wrócił do Norwegii, odszedł w 1958 roku w wieku 95 lat. Zapoczątkowane przez nich dzieło zaczęło żyć w USA własnym życiem. W stanach Minnesota, Michigan, Wisconsin z każdym rokiem mocno zyskiwało na popularności. Pod koniec lat 90. jak grzyby po deszczu wyrastały kolejne kluby posiadające sekcję skoków narciarskich. Rozwijał się system "transferów" najlepszych zawodników. Kluby zaczęły ściągać do siebie wartościowych skoczków z innych regionów, oferując im atrakcyjną pracę w swoich okolicach.

Zaczęło się polowanie na odległości. Podczas gdy w ojczyźnie skoków nad dalekie loty przedkładano styl w powietrzu, tak w USA liczyła się przede wszystkim ich długość. Autorów najdłuższych prób nagradzano dodatkowymi gratyfikacjami finansowymi, nawet jeśli finalnie nie okazywali się najlepsi w zawodach. W 1891 roku powołano do życia Centralny Związek Narciarski, protoplastę późniejszej krajowej narciarskiej federacji, ale przetrwał on tylko dwa lata. W 1905 roku powstała już dużo bardziej profesjonalna organizacja, Narodowy Związek Narciarski, która podjęła się skodyfikowania i ujednolicenia zasad i przepisów, które miały odtąd funkcjonować podczas zawodów rozgrywanych w USA.

Zarys dalszej historii amerykańskich skoków narciarskich przedstawiliśmy w tym artykule: USA - kraj zaprzepaszczonych szans?

Czytaj też:

Skakał przez słonie i z akordeonem. Karl Howelsen - showman i ryzykant

Najzdolniejsze dziecko amerykańskich skoków. Kariera i życie Jeffreya Hastingsa 

Miał być skoczkiem, przez przypadek został... legendą futbolu amerykańskiego