Okiem Samozwańczego Autorytetu: Der Kabahret

W pomieszczeniu wisiała nerwowa atmosfera. Była tak gęsta, że dałoby się w niej zawiesić nie tylko siekierę, ale parę kowadeł. Dym papierosowy spowijał spocone twarze szarym całunem. Pot kroplił się na czołach. Pod czołami - smętne oczy, poniżej oczu – markotne miny.

Skocznia w Willingen

- Panowie, policzmy głosy - powiedział jeden ze zgromadzonych mężczyzn. - Kto jest za postawieniem organizatorom z Willingen ultimatum? W odpowiedzi podniosły się niemal wszystkie ręce, niektóre ochoczo, inne z drżeniem i wahaniem. - Dziękuję. Kto jest przeciw? Dziękuję. Kto się wstrzymał? Dziękuję. Świetnie. Zaraz zredagujemy dokument z oficjalnym żądaniem zainstalowania nowoczesnych torów najazdowych. Mogą być ceramiczne, albo mrożone, ale muszą wreszcie rozwiązać ten problem. Dosyć tych jaj. Kilka lat można było to tolerować, ale po tym weekendzie media są wściekłe. Trzy najważniejsze telewizje zagroziły, że jak im jeszcze raz w ten sposób przewalimy ramówkę, to oni nie kupią praw na następny sezon. ARD nie pokazała zwycięstwa Wellingera, bo o 18:00 miał polecieć program dokumentalny, to poleciał program dokumentalny. A teraz mają pretensje.

- A jak Niemcy się postawią? - spytał jeden z tych, co byli przeciw. - Przecież nikogo sensownego na zastępstwo nie mamy - dodał.

- Nikogo nie damy na zastępstwo, za rok są igrzyska, potrzebujemy mniej konkursów, Willingen wypada i tyle - powiedział dyrektor.
- Panie sekretarzu, proszę zredagować pismo - rzucił w kierunku sekretarza. Ale sekretarz nie odpowiadał. Trzymał przy uchu telefon i nic nie mówił, tylko robił się coraz bledszy. Po chwili kiwnął głową, wybąkał "zrozumiałem" i schował komórkę do kieszeni.

- Nic z tego. Nie redagujemy żadnego pisma. Zadzwonił właśnie przedstawiciel głównego sponsora.

- Czyli? - dyrektor nigdy nie miał pamięci do takich szczegółów, wszystko ogarniał mu sekretarz.

- Bukmacher...

- Aaaa, bukmacher - dyrektor odruchowo wyprostował plecy i trzasnął obcasami, co wyglądało groteskowo, bo nie stał na baczność, tylko siedział na niskiej pufie .

- I?

- Ma zostać, tak jak jest. Nikt nie obstawiał takich wyników, jakie były w Willingen. Zarobili masę kasy i zabraniają cokolwiek zmieniać. 

- Aha. No to nie redaguj pan pisma...

- Wiedziałem, że tak będzie - mruknął jeden z tych, co był przeciw. I zaciągnął się papierosem.

***

Mühlenkopfschanze, środek zimy 2024

Jak szołbiznes, to szołbiznes. Hollywood coraz częściej kręci filmy operujące obficie pastiszem a nawet autopastiszem. FIS wie, skąd wieje wiatr (he, he - łapiecie?), więc od czasu do czasu serwują nam parodię sportu, żeby zbyt nudno nie było.

No bo przyznajmy szczerze - nie było nudno. Można było się irytować, zniesmaczać, przytakiwać celnym słowom Kamila Stocha, że to nie tyle była rywalizacja sportowa, ile rozrywka dla kibiców. Ale na pewno nie było nudno. Wesoło. Ciekawie. Enterek, moherek, czerwony wicherek. Na kogo wypadnie, na tego klap. Klap - na bulę. A z racji występu Aleksandra Zniszczoła - było nawet emocjonująco. 

Fajnie, że od jakiegoś czasu mamy jakieś emocje związane z występami polskich skoczków, a konkretnie ostatnio Olka. Ale jeszcze bardziej bym się ucieszył, gdyby te znakomite miejsca był dziełem nie tylko jednego skoczka, i żeby warunki nie dokładały do tych znakomitych miejsc aż tak dużo groszy. To, że wiślanin ma życiową formę nie ulega wątpliwości i wielkie brawa, bo to oznacza ciężko i dobrze przepracowany okres przygotowawczy. Ale bądźmy szczerzy - gdyby wiatr nie wyciął skoczków ze światowej czołówki, ani w sobotę ani w niedzielę Aleksander nie zajmowałby na półmetku tych miejsc, które zajmował. Czy się cieszyłem? Oczywiście. Czy ściskałem kcuki? Jasne. Czy życzyłem mu, żeby dowiózł zwycięstwo do mety? Z całego serca. I jeszcze z wątroby. Ale z drugiej strony taki sukces smakowałby pełniej, gdyby tacy skoczkowie jak Kraft, Wellinger, Kobayashi, Zajc, Lindvik czy Hayböck mieli w każdej ocenianej serii szansę pokazać, na co ich w tej chwili stać.

Aleksander Zniszczoł gotów do kolejnej rundy

Dajmy spokój panie i panowie. Te zawody chwilami leżały na tej samej półce co sport, ale sportem jednak nie były. W niedzielę na przykład po skoku Olka mieliśmy takie przypadki, że jak ten i ów skoczek sunął po rozbiegu, to przy wartości "to beat" pokazywała im się odległość 155,5 metra. Czyli, żeby pokonać Polaka, musieli o 8,5 metra przeskoczyć HS. Skoczyć tam, gdzie jury nie powinno dopuścić, by skoczkowie lądowali. Czy tak wyglądają bezpieczne i sprawiedliwe zawody? [UWAGA BRZYDKO MÓWIĄ]

Pozytywny aspekt tych wilingeńskich zawodów jest taki, że już od dawna nie było tak kolorowo w czołowej dziesiątce. Zalogowali się do niej przedstawiciele aż ośmiu krajów: Niemiec, dwóch Japończyków, Szwajcar, dwóch Austriaków, Norweg, Czech, Polak i Słoweniec. Jak podaje niezawodny profil Skoki narciarskie na wykresie i w liczbach na profilu z literką niewystępującą w polskim alfabecie, to pierwszy taki przypadek od pięciu lat. I dopiero drugi w ciągu ostatniej dekady. Kolejna ciekawostka - Szwajcaria zdobyła w niedzielę więcej punktów, niż Słowenia. Tak - tydzień temu najlepsza drużyna na mamucie w Kulm przegrała punktowo z jednym chudym Gregorem z Horw. Robert Johansson w piątkowych treningach jest dziewiąty i czwarty. A potem odpada w kwalifikacjach. Kristoffer Eriksen Sundal w sobotę staje na podium, w niedzielę nie awansuje do drugiej serii. Prowadzący na półmetku w sobotę Antti Aalto, odpada w niedzielnych kwalifikacjach. Jeszcze Wam mało? Roman Koudelka nie tylko po raz pierwszy od czterech lat zmieścił się w czołowej dziesiątce, ale w drugiej serii miał piątą notę punktową. W ten weekend na tej skoczni miewaliśmy takie serie, że liczba punktów odjętych za wiatr była większa, od noty końcowej danego zawodnika. I nie mówię, o treningach, w których niektórzy mieli noty zerowe. Mówię o takich, gdzie noty sędziów wliczały się już do wyniku. Na przykład Spulber miał tak w kwalifikacjach. Końcowa 25,6, za wiatr odjęte 26,1. Tych samych kwalifikacjach, w których Forfang pobił rekord skoczni. Der Kabharet. 

Bedą pewnie tacy zawodnicy, którzy wyjadą z Hesji szczęśliwi, ba zakochani w Mühlenkopfschanze. Choćby Forfang (rekord i zywcięstwo) Sundal (pierwsze podium w karierze), Foubert (pierwsze punkty w karierze) czy İpcioğlu (pierwsze punkty tej zimy). Ale weźmy takiego Geigera. Karlik ma na koncie dwa zwycięstwa, jest wysoko w generalce. Ostatnio nie szło mu za dobrze, ale punktował w każdym konkursie. Przyjeżdża na skocznię do własnego kraju, ma nadzieję, że może przed własną publicznością się odbuduje. I dwa razy nie wchodzi do drugiej serii - dwa takie pierwsze przypadki tej zimy. No, on to teraz musi kochać skocznię w Willingen mniej więcej tak samo, jak Kinga Rajda Łukasza Kruczka.

Johann André Forfang i 155,5 powodu do radości

A teraz tak na serio. Jeśli Międzynarodowa Federacja Narciarska jest zainteresowana utrzymywaniem takich partyzanckich konkursów w kalendarzu, to spoko. Ale jeśli jednak zależy jej na uczciwej, sportowej rywalizacji, to do jasnej, ciasnej - niech albo w Willingen zrobią wreszcie mrożone tory najazdowe, albo wypad do niższych lig. Czas najwyższy, bo to nie pierwszy i nie ostatni przypadek, że skoczkowie zastanawiają się tam, czy zapinać narty skokowe, czy wodne. Są trzy skocznie regularnie goszczące puchar świata, które nie mają jeszcze torów albo ceramicznych, albo mrożonych ciekłym azotem czy tam inną metodą. I są to Lillehammer, Planica i Willingen. Lillehammer jest daleko na północy i zwykle problemów z torami tam nie ma. Rozbieg Planicy jest mocno zacieniony, ale i tak pilnują go w słoneczne dni żołnierze z opuszczanym parawanem. A w Willingen? W Willingen mają na wszystko wywalone i zamiast zainwestować w mrożone tory, wybudowali sobie obok kładkę widokową długą na 600 metrów. Nie mamy pańskich torów i co  Pan nam zrobi? No i wszystko wskazuje na to, że ten pan znów nic z tym nie zrobi. 

Podobnie jak Kathol nic nie robi z niektórymi kombinatorami od kombinezonów. W sobotę taki Aalto to miał podwójne szczęście. Raz, że go nie wzięli na kontrolę. Dwa, że jak siedział na belce to dziubek od krocza kombinezonu nie dziubnął go w grdykę, bo mógłby się na rozbiegu udławić. Wyobrażacie to sobie? Skoczek zsuwa się po najeździe i go medycy nie mogą złapać, bo za szybko sunie, a on tymczasem walczy o każdy haust powietrza... horror...

Sciurinae Pteromyini  Antti Aalto

Odnotujmy fakt, że w Pucharze Narodów pojawili nam się Francuzi. To pierwsze punkty Tricolores od sezonu 2017/2018, gdy Vincent Descombes Sevoie i Jonathan Learoyd punktowali w sumie trzy razy. I najwyższe miejsce francuskiego skoczka od zimy 2016/2017, gdy Descombes Sevoie miał sezon życia i natrzaskał 386 punktów, zajmując 16 miejsce w klasyfikacji generalnej. Nicolas Dessum wiedział, gdzie zabrać swoich chłopaków. On też pewnie pokochał tę skocznię.

W Willingen skakały też panie i było jeszcze bardziej kuriozalnie, niż u panów. W sobotnim konkursie w pierwszej serii dwa najdłuższe skoki wynosiły 125 metrów. O 5 bliżej, niż punkt K. W drugiej serii mieliśmy dwa skoki na odległość 130,5 i dwa na odległość 130 metrów. Podsumowując - 63 skoki - 4 razy punkt K. Porażająca statystyka. Możnaby powiedzieć, że kobiety miały jeszcze większe trudności z doskakiwaniem do punktu K, niż mężczyźni mają zwykle ze znajdowaniem punktu G. Triumfatorka - Jacqueline Siefriedsberger ani razu nie osiągnęła punktu konstrukcyjnego. W niedzielę było już lepiej, Silje Opseth nawet huknęła sobie 150 metrów. No i Anna Twardosz zdobyła pierwsze punkty dla kobiecej reprezentacji Polski tej zimy. "Gdy wiatr ostro w lutym wieje, chłop ma dobrą nadzieję" - takie przysłowie było. Archaiczne. Proponuję zmienić na: "Gdy wiatr ostro w lutym wieje, Ani T. się buzia śmieje."

Z innych aren - Noriaki Kasai wygrał 35. TVh Cup. Niby to tylko lokalne zawody, ale startowało tam niemal całe japońskie zaplecze. Wszyscy kadrowicze, którzy się nie zmieścili w składzie na Willingen. Skoczek, który za cztery miesiące skończy 52 lata, wystąpi za dwa tygodnie w kwalifikacjach do konkursu w Sapporo i pobije kolejny rekord długowieczności. A jeśli jeszcze się zakwalifikuje... Swoją drogą, kojarzycie kiedy ostatnio pan Noriaki skakał w innym kombinezonie, niż żółto-czarny? Trzeba by chyba szukać tak dekadę wstecz. Ktoś powie - nic dziwnego, starsi panowie niechętnie zmieniają przywyczajenia. Co drugi z nas ma dziadka, który od 20 lat chodzi w tej samej marynarce do kościoła. Ale ja tu widzę drugie dno. Symbolika kolorów. Otóż w kulturze japońskiej żółty kolor oznacza radość, optymizm i energię. A czarny to elegancja, dojrzałość i męskość. Pasuje? Pasuje.

Gudda dżobba, Willingen, kongratulejsyns, grazie, molto bene! Si ju next jer!

Ciekawie też było w Pucharze Kontynentalnym w Lillehammer. Stamtąd dotarły naprawdę dobre wiadomości. Zwycięstwo Macieja Kota i trzecie miejsce Jakuba Wolnego to wreszcie są powody do radości w tym niezwykle smutnym, przykrym sezonie. Gdybym był Thomasem Thurnbichlerem, zabrałbym do Lake Placid Olka, Pawła, Maćka, Jakuba i Klemensa. A Dawid, Piotr i Kamil powinni zostać w Polsce i przez najbliższe trzy tygodnie postarać się naprawić trochę formę przed resztą konkursów sezonu. Choć akurat u Dawida widzę pewne pozytywy, przebłyski, prognostyki, że idzie ku dobremu. Tak. W Willingen zaczęło go znów znosić na prawo. A pamiętacie jak skakał, jak go znosiło na prawo? Więc głowy do góry!

Widzicie co tu się porobiło? No ale dzięki (również) temu mamy Polaka w pierwszej dziesiątce najlepiej punktujących skoczków.

Witamy dwóch świeżych Norwegów w tabelce.

Nie było Niemców w Plastikowej Kulce? No to już są.  Dwaj. Zasady tej klasyfikacji można znaleźć tutaj.

Cytat zupełnie na temat:
"Pogoda jest jak moje skoki. Czyli wiecie gdzie. No ale jutro ma być jeszcze gorzej, więc cieszmy się z tego, co jest dzisiaj."
Kamil Stoch

Cytat zupełnie nie na temat:
"Złożenie przysięgi jest wystawieniem duszy na ryzyko. Nigdy nie składaj przysięgi, o ile nie jesteś pewny, że raczej życie poświęcisz, niż ją złamiesz."
Ken Follet

I to by było na tyle z Willingen. W zasadzie stuknął nam półmetek. Za nami 18 konkursów (w tym 16 indywidualnych) a przed nami 20 (w tym 16 indywidualnych). Teraz mamy na rozkładzie Amerykę Północną i tak miło dla nas zapamiętane sprzed roku Lake Placid. A w Lake Placid tylko dwie rzeczy są pewne: polonia przykrywająca czapkami jankesów i zapach bigosu roznoszący się pod skocznią.

Ceterum autem censeo notas artifices esse delendas.

***
Felieton jest z założenia tekstem subiektywnym i wyraża osobistą opinię autora, nie stanowiąc oficjalnego stanowiska redakcji. Przed przeczytaniem tekstu zapoznaj się z treścią oświadczenia dołączonego do artykułu, bądź skonsultuj się ze słownikiem i satyrykiem, gdyż teksty z cyklu "Okiem Samozwańczego Autorytetu" stosowane bez poczucia humoru zagrażają Twojemu życiu lub zdrowiu. Podmiot odpowiedzialny - Marcin Hetnał, skijumping.pl. Przeciwwskazania - nadwrażliwość na stosowanie językowych ozdobników i żartowanie sobie z innych lub siebie. Nieumiejętność odczytywania ironii. Nadkwasota. Zrzędliwość. Złośliwość. Przewlekłe ponuractwo. Funkcjonalny i wtórny analfabetyzm. Działania niepożądane: głupie komentarze i wytykanie literówek. Działania pożądane - mądre komentarze, wytykanie błędów merytorycznych i podawanie ciekawostek zainspirowanych tekstem. Kamil Stoch ostrzega - nieczytanie felietonów Samozwańczego Autorytetu grozi poważnymi brakami wiedzy powszechnej jak i szczegółowej o skokach.

P.S. Kochani, nie karmcie mi tu trolli. Ja też się będę starał.