„Trochę jestem romantykiem” – igrzyska na horyzoncie Macieja Kota

Maciej Kot nie znalazł się w kadrze narodowej A na sezon 2025/26. W poprzednim sezonie 33-latek zgromadził trzynaście punktów do klasyfikacji generalnej Pucharu Świata, wygrywając jeden konkurs rangi Pucharu Kontynentalnego. Drużynowy mistrz świata z 2017 roku – mimo braku oszałamiających wyników w ostatnich miesiącach – nie składa broni i wciąż wierzy, że może powalczyć o medal olimpijski w 2026 roku.

Maciej Kot

Skijumping.pl: Sezon 2024/25 zakończony. O jego ocenie świadczą wyłącznie wyniki, a może warto wziąć pod uwagę ogólne wrażenie? Tej zimy można było mieć wrażenie, że stać cię na punktowanie na początku sezonu, że możesz walczyć o miejsca w czołowej „15” w Sapporo, a na Raw Air i Lahti przyjeżdżasz w dobrej formie. Wszystko to było jednak wrażeniem. Jak interpretować ten okres?

Maciej Kot: Przede wszystkim my jako sportowcy rozliczamy się z wyniku. To jest coś widocznego, mierzalnego — i właśnie z tego się rozliczamy. Tego my sami jako zawodnicy oczekujemy od siebie, tego oczekują kibice, trenerzy, Polski Związek Narciarski i na pewno te wyniki nie były takie, jak powinny być. Wiadomo, że zostaje coś takiego jak wrażenie, o którym mówisz. Często mimo gorszych wyników to wrażenie zostaje pozytywne, kiedy widzi się, że zawodnik był blisko, wykazywał motywację, ciężko pracował, czasami mimo dobrych skoków miał pecha do warunków. Dobre wrażenie warto czasem po sobie zostawić, bo potrafi to zaprocentować w przyszłości. Mam nadzieję, że to wrażenie po tym sezonie nie będzie aż tak złe jak wyniki, bo nie mogę sobie odmówić walki do samego końca.

Rzeczywiście gdyby tak popatrzeć od początku na ten sezon w skrócie to cały czas było blisko, ale cały czas brakowało. Myślę, że to najkrótsze możliwe podsumowanie tego sezonu. Myślę, że było blisko, ale jednak brakowało i tylko można gdybać, zastanawiać się co by było gdyby w Lillehammer wpadły punkty, gdyby w Lillehammer udało się zdobyć punkty, gdyby po drodze nie było problemów ze sprzętem, dostosowaniem się do tych nowych przepisów z kombinezonami, gdyby pojawił się jakiś lepszy skok chociażby potem w Wiśle, żeby zrobić punkty, zacząć jeździć na ten Puchar Świata, zacząć się przebijać.

Tego się nigdy nie dowiemy, ale teraz na pewno czas będzie na taką solidną analizę sezonu, dlaczego to się nie udało.

Jesteś drużynowym mistrzem świata, dwa razy wygrywałeś w Pucharze Świata. Generalnie pamiętamy te piękne czasy, loty ponad 240 metrowe i tu moje pytanie pod prąd, czy to nie jest pewnego rodzaju przekleństwo, że wszyscy to pamiętamy.. Patrząc tylko na ten wycinek jest lepiej niż 3, 4 czy 5 lat temu, może trochę za daleko się zapędzam, ale pamiętamy to co było kiedyś. Pytanie, czy to, co było kiedyś, wciąż ma rację bytu, czy to już zupełnie inna rzeczywistość?

Czasy się zmieniły, wszystko poszło do przodu. Rozmawiamy o sezonie, który był osiem lat temu. Sezon po zimie 2016/17, może dwa sezony później, porównywanie się do niego miało sens. To było niedawno, powinna być kontynuacja, ten poziom powinien tylko i wyłącznie wzrastać lub ewentualnie zostać utrzymany. Myślę, że w tym momencie nie ma racji bytu porównywanie się do tego najlepszego sezonu. To pokazuje, że to było możliwe, więc wciąż jest możliwe, natomiast myślę, że trzeba patrzeć właśnie w perspektywie ostatnich trzech-czterech ostatnich sezonów i próbować też z innej perspektywy to oceniać.

Rzeczywiście jest trochę lepiej, ale ten postęp na pewno nie jest taki, jakiego sam od siebie oczekuję, bo znowu wracamy do tego, że niby jest blisko, ale jednak cały czas czegoś brakuje. Czasami tak jest, że jeden bardzo dobry sezon potem zmienia postrzeganie kolejnych. Gdyby ten sezon pominąć, można by powiedzieć, że cały czas robię postępy, cały czas jest blisko, idzie do przodu, może w końcu się przełamie. Jeden dobry sezon zmienia to postrzeganie, że nawet jeżeli są dobre wyniki, ale są gorsze, to wiadomo porównujemy do tego najlepszego sezonu i trochę to w pewnym sensie namieszało. Natomiast wiadomo, doświadczenie tamtego sezonu zostało i mam nadzieję, że jeszcze je wykorzystam.

Przycięcie kwot startowych wywołało pewien ruch. Skoczkowie balansujący pomiędzy Pucharem Świata a Pucharem Kontynentalnym, którzy skończyli 30. rok życia, jak Stephan Leyhe, Markus Eisenbichler czy Michael Hayboeck kończą karierę rok przed igrzyskami. Z jednej strony dziwny moment, a z drugiej zrozumiały. Skąd ty czerpiesz motywację? Masz żonę, dziecko i obowiązki codzienne. A jednak masz w sobie tę iskrę, by dalej walczyć.

To jest dobre pytanie. Sam się teraz zastanawiam, skąd biorę tę motywację, bo na pewno jest tak, że ta motywacja jest, to nie jest tak, że kontynuuję, bo nie mam nic lepszego do roboty w życiu — zamiast iść na budowę, do przysłowiowej łopaty, to po prostu wolę jeździć po świecie i zwiedzać świat. Ta motywacja wciąż jest i robię to, bo chcę, bo czuję w tym potencjał, że jeszcze jestem w stanie coś zrobić.

Patrząc na to, że moi rówieśnicy, koledzy ze skoczni kończą karierę, przytoczone trzy nazwiska, to wiekowo bardzo podobnie. I też na takim podobnym poziomie sportowym, oprócz Michaela Hayboecka w tym sezonie. Widywaliśmy się na Pucharze Kontynentalnym, gdzieś tam potem Puchar Świata, tak na granicy i widać, że to jednak zmiany kwot startowych, też wiemy na igrzyskach też te kwoty startowe są zmienione. To sprawiło, że ci zawodnicy kończą kariery, ruszają dalej, zajmują się pracą, rodziną i to też jest coś, co na pewno siedzi mi w głowie. Ta przyszłość, co będzie później, co by było gdyby i myślę, że to dla żadnego zawodnika nie jest łatwy temat. Takie rozważania się pojawiają w moich myślach.

Przede wszystkim motywację czerpię stąd, że jeśli chodzi o sport, to jestem trochę romantykiem. Wierzę, że ciężka praca przynosi efekty — nawet jeśli nie w jednym sezonie czy w drugim, to w końcu przychodzi taki moment, że ciężka praca przyniesie rezultat. Trzeba ciężko pracować, wierzyć w siebie i mieć tę nadzieję. Cały czas daję z siebie wszystko, wierząc w finalny efekt. Wiadomo, że na igrzyska pojedzie dużo mniej zawodników niż chociażby trzy lata temu.

Mimo wszystko dla mnie gra jest warta świeczki, czyli jestem w stanie cały rok ciężko pracować i ponosić wszystkie te wyrzeczenia, mając choćby cień szansy, że na te igrzyska pojadę i na tych igrzyskach powalczę o medal. Może to jest trochę takie romantyczne podejście, czasami niepoparte jakąś wielką logiką, natomiast tak do tego podchodzę i chcę dać z siebie wszystko, kontynuować pracę z tego sezonu, żeby w przyszłym sezonie dać sobie jak największą szansę, żeby na te igrzyska pojechać i tam po prostu powalczyć o medal.

Z Maciejem Kotem rozmawiał Dominik Formela