Dokonać niemożliwego. Mika Kojonkoski o chińskim projekcie: "To najbardziej szalone wyzwanie w mojej karierze"

- To były ekscytujące lata i jestem niesamowicie szczęśliwy, że dostałem szansę pracy z największymi tej dyscypliny w Norwegii, Austrii oraz Finlandii. Zachowuję te wspomnienia, to było wspaniałe życie. Teraz skupiam się na zupełnie innym projekcie - mówi 58-letni Mika Kojonkoski, który wznowił trenerską karierę na rzecz zbudowania olimpijskiej reprezentacji chińskich skoczków narciarskich. Legendarny szkoleniowiec z Kraju Tysiąca Jezior opowiedział przed kamerą Skijumping.pl o pracy u podstaw z azjatycką młodzieżą, która walczy o prawo startu w przyszłorocznych igrzyskach w Pekinie.

Mika Kojonkoski

Mika Kojonkoski

fot. Tadeusz Mieczyński

Xiaoyang Zhou

fot. Tadeusz Mieczyński

Liangyao Wang

fot. Tadeusz Mieczyński

Skijumping.pl: Rozmawiamy tuż po igrzyskach w Tokio. Teraz wszyscy patrzą w kierunku Pekinu. Co możemy powiedzieć o kondycji chińskiego zespołu?

Mika Kojonkoski: To ekscytujący projekt. Większość z naszych zawodników zaczęła od zera, około dwa i pół roku temu. Niektórzy z nich po raz pierwszy byli na śniegu i jeździli na nartach. Zrobili ogromny progres, ale jednocześnie to niemal niewykonalne, by w takim czasie zbudować silną drużynę. Nie boimy się jednak dużych wyzwań. Motto naszego projektu brzmi: "Spraw, aby niemożliwe stało się możliwe". To staramy się robić. W przypadku skoczkiń zadanie jest oczywiście nieco łatwiejsze. Poprawiają się pod względem wyników. Do tego jestem dumny z postawy męskiego zespołu. Trzeba zaznaczyć, że mają niewielkie doświadczenie na arenie międzynarodowej. Wygląda na to, że rywalizowanie jest dla nich nadal dość trudne. Drobnostki potrafią zrobić w skokach narciarskich dużą różnicę w wynikach. Nasze oczekiwania podczas treningów są dość wysokie. Koniec końców - jestem zadowolony. Poziom skoków, kiedy zawodnicy robią wszystko prawidłowo, jest całkiem dobry. Treningi to jedno, natomiast zawody to zupełnie inna sprawa.

Pamiętamy Pana z najsilniejszych reprezentacji. Czy to największe wyzwanie w Pana trenerskiej karierze?

To zupełnie inne wyzwanie... W zasadzie zamknąłem rozdział życia dotyczący trenowania skoczków. Przez siedem lat pracowałem dla Fińskiego Komitetu Olimpijskiego. Następnie nie zdecydowałem się tego kontynuować i założyłem własną firmę w Finlandii. W 2018 roku pojawiła się oferta dotycząca chińskiego projektu. Uznałem, że mam wystarczająco dużo doświadczenia na najwyższym poziomie, które wyniosłem z pracy w trzech czołowych krajach. Wiedziałem, że czeka mnie coś całkowicie innego. Ile tysięcy godzin potrzeba, aby osiągnąć doskonałość? Według teorii trzeba około dziesięciu tysięcy godzin. Przeliczyłem, że zaczynając projekt będziemy mieli do dyspozycji połowę tego czasu. Czemu nie? Spróbujmy! Nie brak nam motywacji. Do teraz wszystko przebiega dobrze. Czy jest to największe wyzwanie w mojej karierze? Na pewno najbardziej szalone.

Widziałem tutaj liczny zespół. Jest w nim między innymi Janne Happonen. Ma Pan całkiem doświadczoną pomoc.

Do realizacji tego typu projektu potrzeba dobrych ludzi. Janne jest odpowiedzialny za przygotowanie kombinezonów. Udziela się także jako mój asystent. Pomaga nam też doświadczony Pierre Hartman z Holandii, która pracował w Azji, a także Janne Ylijaervi (były fiński skoczek - przyp. red.) i kilka innych osób. Mamy dobry zespół.

Co jest Pana największym marzeniem w kontekście tego projektu?

Największym marzeniem jest zbudowanie kobiecej drużyny, która powalczy na igrzyskach. Chciałbym też móc wystawić ekipę w mikście. Celem jest to, by Chińczycy byli dumni ze swoich skoczków narciarskich. W takim przypadku skoki narciarskie będą miały przed sobą przyszłość w Państwie Środka.

Panowie nadal potrzebują choćby punktu Pucharu Kontynentalnego, by móc wystartować w Pekinie.

To prawda, potrzebujemy Pucharu Kontynentalnego. Aby dwóch zawodników uzyskało kwalifikację olimpijską, musimy zdobyć kilka punktów. To zadanie do wykonania. Byłoby możliwe już we Frenštácie, gdyby nasi skoczkowie zrobili wszystko możliwie najlepiej. Wiem o tym, ale tak się nie stało.

Jak dużo czasu spędził Pan w Chinach?

Masę czasu, masę czasu... Nie planowałem, że sprawy tak się potoczą, ale kiedy już się zobowiązuję, wówczas zatracam się na rzecz tego projektu. Przez ostatni rok spędziłem dziesięć miesięcy w Chinach.

Aktualnie Chińczycy posiadają dwa imponujące kompleksy skoczni. Jeden olimpijski, a także bliźniaczy do niego.

Tak, ten drugi mieści się w Laiyuan. To nasze centrum treningowe, gdzie posiadamy też tunel aerodynamiczny. Stworzono tam doskonałe warunki treningowe i wspomniany tunel. Jesteśmy szczęśliwi, że mamy do dyspozycji taki ośrodek.

Niech Pan powie coś na temat olimpijskich skoczni w Zhangjiakou. Nie posiadamy zbyt wielu informacji, widzieliśmy raptem kilka zdjęć i materiałów wideo.

Chińskie skocznie są dość podobne, ale różni je wysokość nad poziomem morza. Starano się zbudować podobne skocznie, ale zawsze znajdą się jakieś różnice. Panują na nich też różne warunki. Olimpijskie skocznie najbardziej przypominają te w Planicy. Moim zdaniem to pewnego rodzaju kopia normalnej i dużej skoczni ze Słowenii. Aktualnie trwają też przygotowania obiektów K-70, K-40 i K-20 w Laiyuan, więc będzie to też dobra baza dla młodzież, by rozpocząć karierę skoczka.

Dwa-trzy lata na zbudowanie profesjonalnej reprezentacji... Co jest najtrudniejsze? To brzmi jak niemożliwy scenariusz filmowy...

Najtrudniejsze jest to, by sprawić, aby ci młodzi ludzie pokochali uprawianą dyscyplinę sportu. To nie był ich wybór, by zostać skoczkiem. Zostali wybrani z dużej grupy ludzi. Nic nie będzie możliwe bez realnego zaangażowania i chęci do pracy. Dlatego - jako trenerzy - staramy się tworzyć pozytywną otoczkę wokół grupy. Po to, by zawodnicy poczuli, że są dobrze w tej dyscyplinie. By nie brakowało im motywacji i wizji na siebie. To pierwsza kwestia, a druga? W skokach narciarskich wyzwaniem jest śliska nawierzchnia, którą tworzą lód i śnieg. To dla tych zawodników coś nieznanego. Do tego faza lotu. Jak się zachować? Jak reagować automatycznie? W skokach nie ma czasu na myślenie. Trzeba działać szybko, ale trzeba się tego nauczyć. Trzeba poświęcić temu wiele godzin. Choćby do tego przydatny okazuje się tunel aerodynamiczny. 

Tęskni Pan za wielką sceną? Jak Puchar Świata.

Nie, zdecydowanie nie... Myślę, że mogę być zadowolony z tego, czego dokonałem wcześniej. To były ekscytujące lata i jestem niesamowicie szczęśliwy, że dostałem szansę pracy z największymi tej dyscypliny w Norwegii, Austrii oraz Finlandii. Zachowuję te wspomnienia, to było wspaniałe życie. Teraz skupiam się na zupełnie innym projekcie. Kieruję w jego stronę całą motywację.

Z Miką Kojonkoskim - we Frenštácie pod Radhoštěm - rozmawiał Dominik Formela